Ζωή (Νικόλας Παπανικολόπουλος κ Δάφνη Παπαστεργίου)

Σα το μολύβι που ταξιδεύει στο χαρτί...και τόπους άγνωστους στα μάτια φανερώνει....έτσι και της αγάπης σου η ματιά....

σαν πέφτει πάνω της το φως του φεγγαριού λούζεται η ψυχή μου απ'τα ασήμια της...

Χλωμό το προσωπό μου στο σκοτάδι.. ως να φανείς.. κερί που σβήνει από στιγμή σε στιγμή, λες, μ΄αντέχει...ως να φανείς... Της προσευχής μου κάλεσμα , εσύ.... στοιχιό μου.... Γκρεμίζονται στις σπίθες των βημάτων σου τα άστρα στην ποδιά σου... Μια αγκαλιά γεμάτη φως, το κάλεσμά σου, Όνειρό μου...

της αγάπης η θάλασσα στα μάτια σου βρυχάται κι ακτινοβολούν τα χρώματά της....την ουσία της στην απουσία σου μετρώ...δώρο για μένα θεόσταλτο...πόθοι κρυφοί και σκοτεινοί χορεύουν στην μελωδία της....ανάσες τρυφερές μες στ όνειρο

Γλυστρώ στις άκρες των βλεφάρων σου, αστράφτοντας... στων χειλιών σου την άκρη.. ταραχή που στα κυμματά σου γεννήθηκε...
Γλυστρώ από το άδειο κρεβάτι ως τα άστρα... Κάθε βράδυ... Κάθε που σωπαίνει το πλήθος...

κυνηγούσες πολυ πρωι...πουλιά και ήλιο γύρευες...κι αντι για προσευχή έπινες αγίασμα....οι άνθρωποι τελειώνουν έλεγες..και τα τσιγάρα....ξετύλιγες τις σιωπές σου στην αγκαλιά μου...και για χειμώνες και καλοκαίρια μου μιλούσες μ αυτές...

κι έμαθα να ζω στη σιωπή σου, όπως σκιά σου στο φως... Έμαθα τον τρόπο που μιλούν τα δαχτυλά σου συλαβίζοντας το "σ΄αγαπώ" .. έμαθα να σου μιλώ με τα χείλη χωρίς να προφέρω λέξη μία... αγγιζοντάς σε.. Στα μαλλιά σου, έκρυψα τα αρώματα από την Άνοιξη... στο στήθος σου, τα πιο εύγεστα φρούτα του καλοκαιριού.... Τη μελαγχολία του φθινοπώρου γνώρισα σ΄εκείνα που έβλεπες με κλειστά μάτια.. Τον βαρύ χειμώνα... στην απουσία σου....

γι αυτό σ' αγάπησα..για να μπορώ να ανασαίνω από τα χείλη σου υπάρχει λόγος ν ανασαίνω...υπάρχει έρωτας απέναντι από τον κάθε θάνατό μου να με ξαναγεννάει...

Να γεννιέμαι και να πεθαίνω.. ας πεθαίνω χίλιες ζωές, για μια στιγμή αιωνιότας μέσα σου... σταγόνα δικό σου αίμα.... χίλιες ζωές κι άλλες τόσες.. ας πεθαίνω...

αναρωτήθηκες γιατί η ζωή δεν βγάζει νόημα; δώστης το νόημα το δικό σου..απορείς γιατί η στιγμή περνά ανώνυμα; τ όνομα το δικό σου δώστης..

Στο κάτοπτρο κοίτα, στη λίμνη που γονατίζουν οι ψυχές πνοή να πάρουν... Υδρατμούς ονείρων να λουστούν.... και δάκρυα άστρων... Εκεί που οι άγγελοι παρακαλάνε, για λίγη θνητή αγάπη τα φτερά τους να κοπούν... και δες με.. δες σε... πόσο ωραία, πόσο ωραίος, είμαι όταν με κοιτάς. Είσαι η ζωή κι είμαι η ζωή σου... Ομίχλη ύπαρξης, μέχρι το ονομά σου να πεις στο στόμα μου... κι εγώ το δικό σου όνομα, πνοή μου, στο στόμα σου... Τίποτα δεν έχει νόημα, πέρα από όσα αγγίζεις... Αγάπη μου!

κι αν είσαι του φεγγαριού τ άλλο μισό άσε με στα χείλη σου πανσέληνο χαμόγελο να συμπληρώσω...ανατολη σε γέννησε δύση να γίνεις της ζωής μου, της νύχτας όνειρό μου... σ αγαπώ...

Νικόλας Παπανικολόπουλος κ Δάφνη Παπαστεργίου (συν+γραφή)