Φτερό (Νικόλας Παπανικολόπουλος & Δάφνη Παπαστεργίου)

Θυμάσαι;...σου είχα πει κάποτε,με τα φτερά σου ψήλωσέ με...άνοιξε τις φτερούγες σου και σήκωσέ με....εκεί που ο νους ψηλώνει και η ψυχή θεριεύει στα στήθια...δείξε μου ουρανούς....

Θυμάμαι... ήταν η ώρα που ο ουρανός άγγιζε τη γη.. Όλος ο κόσμος, στηριζότανε σε μια πιρουέτα σου.. Στριφογύριζε... Βροχή αστεριών έπεφτε από τα μαλλιά σου στο στήθος μου... Η μουσική έπαιζε.... μα η καρδιά μου είχε σταματήσει.. Πως να μη θυμαμαι;; Κείνη την ώρα, γεννιόμουν στα μάτια σου... !

Τις αυταπάτες μου τις έκαψα...κι απ' τη στάχτη τους γεννήθηκε η φωτιά σου...κόκκινο...τούτο το χρώμα διάλεξα, αυτό μου ταιριάζει...έβαψα όμορφα τα χείλη κι άνοιξα το παράθυρο ολάκερο τον κόσμο να τον βάψω...και το φεγγάρι ζήλεψε,ξεδιάντροπα προκλητικό,έκλεψε το χρώμα που φύτεψες στην καρδιά μου...

Πόσο φτωχό ήτανε το δύστηχο φεγγάρι, μπρος στο κόκκινο των χειλιών σου... Πόσο σκοτεινό στη ταραχή μπρος που το βλέμμα σου έφερε... καιγόντουσταν τα δαχτυλά μου...στο λευκό μετάξι της σάρκας σου... Βιάστηκε να κλέψει το κόκκινο ένδυμα πριν πέσει.. να τυλιχτεί μέσα του ζηλεύοντας το φιλί... Σκοτείνιασαν τα άστρα εκείνη την ώρα.. Κι ήσουν ολόκληρη μια φλόγα... στην παλάμη μου μέσα...

Του έρωτα φτερά αγγελικά,πόθος ασίγαστος ,της φαντασίας φτερουγίσματα σε δίνες πορφυρές,ακροβασία συνειδητή και αναπόφευκτη, κάνε για πάντα μου να αιωρούμαι επίκινδυνα λυτρωτικά.. δεν είναι η ζωή κάτω απ' τον ήλιο ένα όνειρο..

Τα άγνωστα μονοπάτια.. αυτά είναι τα μέρη μας.. Τόποι πρωτόγνωροι όπως κάθε ανάσα σου.. Ποτάμια που κυλάνε στις φλέβες σου και μου ανήκουν... γιατί η καρδιά σου είναι η δική μου καρδιά.. Αν σταματήσει, θα πεθάνω... Αν πονέσει πονώ... κι όταν, είναι ευτυχισμένη, οι χτύποι της είναι ο ορισμός της μουσικής.. Στην όχθη του Θανάτου, ξεδιψάει ο Έρωτας από τον ακόρεστο πόθο της Αγάπης.. Πέρα από τα ανθρώπινα είναι εκείνο που ζητώ. Μεγαλύτερο κι από τους δυο μας... Μόνος δε φτάνω ως εκεί.. Χωρίς εσένα δε μπορώ να πετάξω τόσο ψηλά.. Γύρε πάνω μου... Όλη... Ο ουρανός απόψε άνοιξε... Πύλη έγινε το αιώνιο... στην ευτυχία μας.. που με ποτίζει η καρδιά σου... Κι όλα  όσα χωράει η ύπαρξη, πλανήτες φωτεινοί, και φεγγάρια που σβήσαν.. Όλα.. σου ανήκουν!

θα περπατήσουμε απόψε στις γειτονιές των Αγγέλων.. Θα σε κάνω κούνια στην ημισέληνο.. την ουρά ενός κομήτη θα δέσω στα μαλλιά σου... Ήλιοι καινοί, τα στήθη σου..

Αρσενικός ο έρωτας κι η αγάπη θηλυκή. Ποταμός και λιμνοθάλασσα. Τόξο σου εγώ,βέλος εσύ. Σμίξιμο φλογερό,υποταγμένη και δυνατή κι ετοιμοπόλεμη, αιχμαλωσία ηθελημένη ,σαν άγαλμα της Αργούς στην πρύμνη σου,κι ο άνεμος τις φιλντισένιες κορδέλες να ξεγελά με ψυθύρους ερωτικούς ψιθύρους.....

Πες μου, πως γίνεται να βλέπεις όνειρα μέσα στο όνειρο αυτό που ζούμε; Με ταξιδεύεις από τη  φωτιά στη θάλασσα.. κι από τα άστρα στη γη σου.. Τη γη μας... Ποια θέληση, όσο κι αν τεντώνει η χορδή, μπορεί να με στείλει μακριά σου, πέρα από την επιθυμία ξανά να σε συναντήσω; Φέρνοντας στα μάτια σου τα πιο όμορφα που δεν έχουν ειδωμένα... μικρά αγάλματα σκαλισμένα από τον άνεμο το κύμα, και τη φωτιά; Λουλούδια που υπήρξανε γιατί υπάρχεις, μόνο να ζήσουν των ματιών σου το θαύμα.. Πες μου... πόσο να φύγω μακριά σου, όταν η ψυχή μου, κι η καρδιά μου, είναι Εδώ; Δεμένη την έχεις τη θάλασσα στις διαθέσεις σου.. Καράβι σου νά μαι.. και συ η πρύμνη που δε φτάνω ποτέ.. Κι όμως, μ ανήκεις..

'Αλογα αφηνιασμένα οι αισθήσεις...μάρτυρες οι ώρες στα ανθρώπινα τα πάθη...κατάσαρκα φορώ τους στεναγμούς του έρωτά σου,χωρίς αιδώ ταξίδεψέ με κι οι κυματισμοί της θάλασσάς σου ας ζαλίσουν τα όνειρά μου....βωμός ο έρωτας κι εγώ θυσία στην καρδιά σου..........

Στην καρδιά μου.. στην καρδιά σου.. το ίδιο είναι. Αλυχτούνε απόψε οι λύκοι.. Δονούνται τα κτίρια και γέρνουνε..η κόκκινη αδύναμη φλόγα της Σελήνης σκιά γίνεται στα σκονισμένα δρομάκια της πόλης. Ξέρεις, εκεί κρύβονται οι πιο μεγάλες ανεκπλήρωτες αγάπες.. Όχι στις λεωφόρους... Μια ζωγραφιά στο νερό απόψε ο κόσμος, κι αλλάζει... μ ένα σου άγγιγμα... Στην αγκαλιά σου, σάρκα μου, αίμα μου, πνοή μου.. όλα αποκτούνε νόημα.. Η αυτοχειρία των ποιητών.. οι προσευχές των νεκρών... τα μωρά που γεννιούνται.. Κοντά σου, έχει νόημα ο πόνος κι ο κόσμος... Αγάπα με... μη γκρεμιστεί... Να μη χαθεί η ελπίδα, Φως μου.. Κι ο χρόνος... μη σβήσει, χωρίς το παρόν.. Χωρίς εσένα.. Και την Αγάπη σου! Λάτρεψέ με... Κανε με Θεό... κι όλο τον κόσμο στον χαρίζω...!

Άκου....!Ήχοι στο πάτωμα...ξυπόλητα φτερά...άσε με να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου...κι ας είναι η φωτιά σου να με κάψει...ταξίδεψέ με....δική σου κάνε με ξανά...με δυό φτερά του έρωτα τα κάστρα τα πορθήσαμε...παραδώσου....

.. Τα κάστρα πέφτουνε, δε χαρίζονται... Κι είναι χαρά μου, ξανά να πολεμήσουμε... ώσπου η αυγή στον άναρθρο ήχο σου, να ξυπνήσει...και κουρασμένη, από τις πολλές μάχες μας, ειρηνικά και πάλι, να ξαπλώσει.. χαδι δροσερό, στα αναμένα μαγουλά σου.. Αυτόν τον πόλεμο, τον αγαπάει η Ζωή... Το ταξιμό της νιώσε στη μοίρα μας.. που μας ενώνει..

Ασπίδα τα φτερά σου...προστάτης της ψυχής μου,τύλιξε στις φλόγες τα όνειρά μου...ως το πρωί...καρδιά μου θα 'μαι πλάι σου...φως και σκιά σου....

Νικόλας Παπανικολόπουλος κ Δάφνη Παπαστεργίου ( συν + γραφή 2 )