Ήταν ο χρόνος δύσκολος πολύ
Θύελες σαρώσανε την πίστη.
Μαύρα φτερά η ελπίδα φόρεσε,
σα πεταλούδα πετούσε η ψυχή
γυρεύοντας στα μάτια σου γαλήνη.
Ανοίγαν τα φτερά κι ύστερα κλείναν.
Μίκραινε ο κόσμος στην καρδιά μου.
Μαύρισε από τα λάθη ο ουρανός,
σμήνη πουλιά την πεταλούδα μου μαδήσαν.
Άπληστη η νύχτα γι΄άστρα μοναχής ψυχής
τρυφερά μέσα στον πόθο της τα πνίγει.
Αφήνει μόνο σϊωπή να βρει η Αυγή
από τους χάρτες των ονείρων, πού΄χουν γίνει.
Δεν ξέρω τι απογίναν τόσα άστρα
κι αν κάποτε, ίσως, τα ξανασυναντήσω.
Εμένα μού΄μεινε μονάχα η σιωπή
και λευκή Αυγή. Χωρίς σημάδι να γυρίσω.
Σ΄ένα κοχύλι, χάραξα τ΄ονομά σου
και τό΄κρυψα. Σ΄ασάλευτο βυθό.
Σκόρπισα στην άμμο την καρδιά μου
κι άφησα τον άνεμο, σύμβουλο κι οδηγό.
Κι ωστόσο τρέμω, νύχτες με αστέρια
να κοιτώ ψηλά στον ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου