Βιολί

Δάκρυσε ο ήλιος.. και γίναν τα καυτά δακρυά του αγκάθια, βάτα, που πάνω τους κάλεσε ο Θεός την Αγάπη, ξυπόλητη να περπατήσει, για να δοκιμάσει την πίστη της. Κι η αγάπη, ξεσχίζοντας τις πατούσες της, βάδισε πάνω στα κοφτερά αγκάθια.. Έγινε το αίμα της λουλούδια, ρόδα κόκκινα. Χωρίς ένα βαχ, ένα βογγητό, ένα παράπονο. Βάδισε τη μοίρα που της έταξε ο θεός... Κι ο Θεός μαλάκωσε, κοίταξε τα κόκκινα ρόδα, τον κόκκινο ήλιο που έδυε.. στο σούρουπο, φώναξε τη νύχτα να σκεπάσει τα πόδια της Αγάπης με τα μαλλιά της, και να πάρει στην αγκαλιά το βουβό πόνο της.. και γέμισε της νύχτας ο κόρφος άστρα.. Βουβά αχ, παράπονα ανείπωτα..

Έκοψε τότε ο θεός αχτίδες από τον ήλιο και τη σελήνη.. έσκαψε το ξύλινο κουφάρι ενός δέντρου.. Την αλήθεια έκανε δοξάρι.. Τό έδωσε στον Άνθρωπο.. "Σύ" του είπε, "θα γίνεις η φωνή της Αγάπης. Τα βογγητά της ν΄ακουστούν, να τη λυτρώσεις από τον Θάνατο του πόνου της.. Γι ανταμοιβή, θα σου χαρίσω την ομορφιά που κρύβει ο πόνος της. Το χρυσάφι και το ασήμι της πίστης της, τον θησαυρό των Αθανάτων, στην καρδιά σου. Θα είσαι Θεός, σαν αγαπάς και αγαπιέσαι".