Με σιωπή πιο βαθιά από την αλήθεια
ανθίζει όταν σε συλογούμαι η μορφή σου.
Εικόνισμα που το φοράω στην καρδιά
τ΄αδιάφορα σκοτάδια μου να καίει.
Γυμνή κουρνιάζει πάνω μου η μοναξιά
της σιωπής το μέλι στα χείλη μου ζητώντας.
Έχει την τρέλλα στεφάνι στα μαλλιά
στ΄ακροδάχτυλα τον πόνο παγωμένο.
Είναι στο βλέμμα της το κάλεσμα ωραίο
το χαμογελό της γλυκιά θλίψη με κερνά,
πως μου θυμίζει η πνοή της τ΄αρωμά σου
κι η αγκαλιά της την άδεια μου αγκαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου