Χτισμένη ελευθερία

Μένω μέσα στο μυαλό σου και ορίζω την καρδιά
σύνορο έχω τον φόβο και για ήλιο τα λεφτά.
Τους ανθρώπους μες τα μάτια κι αν κοιτάω δε θα δω
έχω μια ψυχή κομμάτια και θαμένη από καιρό.

Σε θυμάμαι κάποιες νύχτες που ζωγράφιζες πουλιά
πάνω σ ένα ραβασάκι για μια κάποια κοπελιά.
Σε θυμάμαι, πρώτο δάκρυ, πρώτη πέτρα στην καρδιά,
ένα κάστρο να μου χτίζεις γύρω από την λευτεριά.

Περάσανε τόσα χρόνια από κείνο τον καιρό,
απ του κάστρου μου τα ύψη τίποτα πια δε θωρώ.
Σ ένα χάρτινο καράβι θα φορτώσω τα παλιά
θα τα στείλω να βουλιάξουν μη μου τρώνε τον καιρό.

Μέσα στην ασφαλειά μου, μέλλον έχω το παρόν.
Την μικρούλα την καρδιά μου έχτισα αρμέ μπετόν.
Μα έχω πόνο -πως πονάω που δεν έχω πια καρδιά,
κι όσο πάει ξαγρυπνάω, δεν κοιμάμαι πια καλά.

Φταις εσύ επαναστάτη έρωτα μου αποστάτη,
φταις εσύ ο φοιτητάκος που φιλιέσαι στα σκαλιά.
Φταίς εσύ, φταίει κι ο άλλος, τέτοιο που έχετε θάρρος
να μιλάτε, να γελάτε, κι εμένα να περιγελάτε.

Φταίνε τόσο τα τραγούδια, στίχοι πάνω στα θρανία,
η γυμνή σας σάρκα φταίει που με κάνετε κακό.
Η βαβούρα της ψυχής σας, των ματιών σας η φωτιά!
Την ζωή σας που σκορπάτε, δεν μετρήσατε καλά.

Φταίτε σεις, φταίει κι ο καθρέφτης, τα παλιά τα σινεμά,
μα δε θα με φάνε οι σκέψεις, έχω σήμερα δουλειά.
Φταίει κι ο εργολάβος, δεν θεμέλιωσε καλά,
κι όλο ακούω να χτυπάει η μικρούλα μου καρδιά!