Πρόβα τα λόγια σου θα κάνω, ταίρι ταιριαστό.
Το πρόσωπό σου θα φοράω όταν πονάς να πονάω
όταν μεθάς να μεθάω, όπου εσύ και εγώ.
Πάπλωμα θά ναι το κρύο και κρεβάτι η ξενιτιά.
Βήματα στα βήματά σου, θά ΄ναι ήχος μοναξιάς.
Στης ψυχής το παραθύρι η ελπίδα να σιωπά.
Θα μας βλέπουν και θα λένε κοίτα τον τον τυχερό,
τά'χει όλα, σαν μια βιόλα που ξετίναξε το φως
θά ναι όμως η καρδιά μου στην αλήθεια της εμπρός.
Και σε γράμματα θα γράφω τον ανείπωτο καημό.
Θα τα θάβω σε εικόνες και σε ήχους μη τα βρεις.
Στης ματιάς μου το σκοτάδι, που ποτέ σου δε θα δεις.
Δρόμοι που θα περπατάς μόνη, άδειες αγκαλιές,
πόθου αντανάκλαση κι αγάπης μύρο θα σε γελάνε.
Για ζωντανό θα με θωρείς κι εσύ, αγαπημένη.
Κι η γη, γαλάζια καδένα στον ήλιο, θα γυρίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου