Αφιερωμένο.

Μέσα απ΄τά σγουρά σου τα μαλλιά θα σκαρφαλώσω
στου ουρανού σου την αλάνα για να παίξω.

Δώς μου ένα μήλο κόκκινο, δαγκωμένο, για ν΄αντέξω.
Μία ματιά να ζεσταθώ για να μπορέσω.

Οι ώμοι και τα γονατά σου κάστρα, πύργος λαιμός,
τρόπο ζητώ να σε μεθύσω, αβίαστα στα κάστρα σου να μπω.

Δεν έχω παρά μόνο μια ζωή, πυξίδα καμιά,
πως το κορμί σου να προφτάσω να "γυρίσω";

Χώμα ο νους, στα πόδια σου απλώνει, χαλί,
των λουλουδιών σου ο κήπος για να γίνει.

Γυμνά τα πόδια σου, μ΄αγγίζουν και πεθαίνω
χίλιες φορές, χίλιες φορές ως το πρωί θ΄αναστηθώ.