αφιερωμένο

Στης παληκαριάς τη μέθη
θα σκοτώνονται οι καιροί,
χείλια, μάτια, χίλια κομμάτια
και το μέλλον δεν θα΄ρθει.


Θα προσμένει μια κοπέλα
στο παράθυρο μπροστά
έναν άγνωστο να έρθει
να της δώσει την μιλιά.


Μα ποτές δε θα μιλήσει
στο φεγγάρι κατοικεί
είναι η ζωή της δύση
μα χωρίς ανατολή!


Φεύγουν κι έρχονται στρατιώτες
στο παράθυρο μπροστά.
Φεύγουν και περνούν οι μέρες,
μένει η νύχτα μοναχά.


Έχει τ άστρα για παρέα
και καντήλι στην καρδιά.
Στα εβένινα μαλλιά της
κατοικεί η μοναξιά.


Την φωτίζει η σελήνη
σαν γλυκά χαμογελά,
όταν σκέφτεται εκείνον
που κοντά της δεν γυρνά.


Ένα αστέρι τώρα η ίδια
μας κοιτά από ψηλά
στο φεγγάρι κρεμασμένη,
μα ποτέ της δεν μιλά.


Φέγγει μέσα στην καρδιά μου
των ματιών της η αστραπή,
όμορφα στιχάκια γράφει
με του πόνου τη σιωπή.


Αν ποτέ τα τραγουδήσεις
η δική της η φωνή
απ τά στήθη σου θα βγάλει
μια πελώρια κραυγή.


Θα τρομάξουνε τ αστέρια
θα τρομάξεις και εσύ.
Μες τη νύχτα περιστέρια
θα σκορπίσετε στη γη.