Κουκίδα στον ουρανό.

Δρόμος βαρύς το βήμα σου βουλιάζει,
μα της καρδιάς το βάρος ελαφρύ.
Δεν έψαξες προορισμό μέσα στο χάρτη,
τον κέντησε της μοίρας η κλωστή.

Μια ζωγραφιά, δώρο στην ζωή σου,
καρικατούρα που χρωμάτισες παιδί,
την κουβαλάς πάντοτε μαζί σου,
είν΄της ψυχής σου μυστικό κλειδί

Χρώμα τα μάτια σου έχουνε σπουργίτι,
που τους ανθρώπους κοιτάει στα κλεφτά,
λίγα ψίχουλα, και ίσως ένα σπίτι,
με την αγάπη σου θα ήταν αρκετά

Με χέρια κρύα το φως σου ανασταίνεις
απ΄τό συρτάρι, τάφο για καιρό.
Στα μάτια την σελήνη ανατέλεις
σβήνει στο μάγουλο, όνειρο καυτό

Μα η καρδιά σου είναι πυρωμένη.
Γλυκός ο πόνος, κι ας είναι τρομερός.
Σα θάνατος η αγάπη περιμένει
κι ο θάνατος σα την ζωή ζεστός

Τα χέρια πάλι παίζουν με μελάνι
λέξεις που ερωτεύτηκες τρελά,
την τρέλα σου την κάνουνε στεφάνι
στα μάτια ο έρωτας, απόψε σε κοιτά

Κι αν είσαι μόνος, μόνη είναι κι η πλάση,
κι όταν γελάς, αστράφτουν οι ουρανοί.
Μια εικόνα σου Θεέ με έχεις πλάσει
που τρέμω να κρατήσω ζωντανή.

Την κόλαση που έχω κρύψει εντός μου
μες τον παράδεισο την έμπασα κρυφά.
Κι αν είμαι φίλος με τον άλλο εαυτό μου,
είναι που κάηκα στης αγάπης την φωτιά.

Μία γραμμή ορίζοντα απλώνω
για καραβάκια, στόλο από χαρτί,
σκέψεις κι αισθήματα διπλώνω,
το μυαλό μου έχει βυθιστεί.

Δεν θέλω πια να είμαι καπετάνιος,
δεν θέλω να παλεύω με σκοπό.
Μόνο στ΄ άσπρα καράβια, ένας γλάρος,
μία κουκίδα στο μουντό τον ουρανό

Μία σταγόνα γάλα, λίγο μέλι,
στα χείλη που αγάπησα παιδιού.
Μικρό κορίτσι που μούδιασαν τα μέλη,
στην αγκαλιά ερωτευμένου αγοριού

Ένα αστείο νεύμα, ένα γέλιο,
που τις αστείρευτες άνοιξε πηγές.
Το πρώτο βήμα και το τελευταίο
σα να μη υπήρξε, ποτέ το χθες.