Το κορίτσι με τις φακίδες

Μια άνοιξη
ένας χειμώνας.
Η μεταστροφή της σκέψης βάλτωσε στο καλοκαίρι

Το φθινόπωρο αιώνιο
σα φύλλα πέφτουν σκέψεις και φωτογραφίες παλιές έχουνε σκεπάσει τα μάτια.
Το βήμα δύσκολο , σκοντάφτει σε μνήμες.
Η φωνή σου εμβατήριο πρωινό
η μέρα χαράζει...

Άσπρο ένδυμα φόραγες από όταν θυμάμαι τον πρώτο σου ήχο.
Μελανιασμένη η μια όψη του προσώπου σου...

Θυμάσαι ακόμη...πάντα... έτσι;...

Το πρωινό τούτο θα μπορούσε το χατήρι να κάνει
μα η καρδιά δεν βαστά καλά τα θέλω της.

Η πτώση μοιραία, σαν τα φθινοπωρινά φύλλα.
Το καλοκαίρι αιώνιο, πέτρα που λιάζεται καρφωμένη στην γη.

Δεν σμίγουν αυτά τα δυο σου είπανε.
Φεύγει το ένα όταν έρχεται το άλλο...

Πόσο λίγο σε γνώρισαν....

Νικόλας Παπανικολόπουλος

Σκέφτομαι συχνά τ’ατελείωτα καλοκαίρια

Ακουμπώ το μέτωπο στο υγρό τζάμι του χειμώνα

- η βροχή δεν κρύβει πια μυστικά για μένα -

και αναπολώ ...

εκείνα τα μεσημέρια που ξέφρενα τα τζιτζίκια

πρόδιδαν τον ερχομό σου

πριν ακόμα έρθεις, τα δάχτυλα της προσμονής

άγγιζαν απαλά τα λυμένα μαλλιά του κοριτσιού

με το λευκό φανελάκι και το τριμμένο σορτσάκι...

με τα χείλη σου μετρούσες τις φακίδες

που είχε αφήσει ο ήλιος

και έλεγες πως τ’αστέρια ήταν πιο λίγα

πως κατάφερνες και εμφάνιζες αστρα

καταμεσήμερο ,

πως με έκανες και ονειρευόμουν

χωρίς τη νύχτα να χρειάζομαι ;

Κρυφά τρύπωνες από τα μισάνοιχτα παντζούρια

δρόσιζες τα ξαναμμένα μάγουλα της νιότης

και άφηνες ένα ήλιο χαμόγελο στα μάτια μου

μα το φθινόπωρο έκρυψε τις φακίδες, τα μεσημεριάτικα αστρα

και το λευκό φόρεμα λέκιασε...

μου είχαν πει ότι ήλιος και βροχή δεν μπορούν ν’απαντηθούν

κανείς ποτέ ξανά δεν με αντάμωσε

ακόμα περιμένω...

ίσως όμως να μην με αναγνωρίσεις

ψάξε στα κοχύλια του παρελθόντος..

εκεί είμαι..

το κορίτσι με τις φακίδες και το σπασμένο χαμόγελο....

Μαρία Ροδοπούλου