Ατιτλο

Είναι η μορφή σου τ' ονειρό μου.
Με τα μάτια κλειστά το προσωπό σου κοιτώ...
Σ΄αγαπώ.. Πως γίνεται να σ΄αγαπώ τόσο,
και να επιβιώνω έξω από το σώμα σου,
ν΄ανασαίνω, χωρίς τα χείλια σου; Πως;
Ίσως επειδή έμαθα να ζω στ΄ονειρό μου.
Εκεί, να σε νιώθω.. να σ΄ανασαίνω.
Και να χωράω την υπαρξή μου,
σε κάτι τόσο δα λεξούλες.. και φράσεις.
Οι λέξεις γίναν το αίμα μου, το πνεύμα μου, Εσύ...
Έτσι, να σ΄αγγίζω μπορώ, να σου δίνομαι, να σ΄έχω...
Να σου ομολογώ τα κρυφά και ανείπωτα...
Και να ελπίζω, πως έστω λίγο, με νιώθεις...