Ιστορίες του δάσους.

Στο σκοτεινό του λόγου δάσος ανταμώσανε
ένα μικρό αερικό και μια ηλιαχτίδα.
Μαύρη εκεί, τ΄ανθρώπινου του πόνου βασίλισσα,
με το λευκό της σελήνης φόρεμα, τους υποδέχτηκε.
Μαργαριτάρια τις σκοτεινές παρειές στολίζανε,
κι άλλα μεγάλα, που τον λαιμό τύλιγαν σαν λυγμοί,
πνίγαν στο στήθος, βαριά, την αναπνοή.
Τα μάτια της νεκροί πλανήτες που ονειρεύονται,
θαμπό το φως τους από κατοίκους του ανέφικτου.
Σκιές, δραπέτες πουλιά του ονείρου, η ματιά της,
τους καλεσμένους της νύχτας υποδέχθηκε,
άσπρα τα δόντια της πιο μαύρo κάναν το σκοτάδι.
Σύννεφο φαρμακερό η αναπνοή της τους τύλιξε
της μοναξιάς της το δηλητήριο να μοιραστεί..
Σιωπή απλώθηκε στον πλανήτη όλο,
φοβήθηκε η ηλιαχτίδα ότι θα έσβηνε
και το μικρό αερικό, αέρας ότι θα σκόρπαγε παντού..
Η βασίλισσα το ένιωσε, έκλεισε τα μάτια της.
Οι κάτοικοι στους νεκρούς της πλανήτες προσευχήθηκαν
στην δύναμη του θρόνου της αγάπης.
Η θάλασσα ανέβηκε στον ουρανό, να πιει,
κράτησε μερικά αστέρια στην αγκαλιά της
και ξάπλωσε να κοιμηθεί με προσκεφάλι τα βράχια.
Οι ξεχασμένοι νεκροί, μύρος που σάπισε στο περίμενε,
με φιλιά σκεπάσανε και φύλλα κίτρινα
της ψυχής τον φόβο.
Η ηλιαχτίδα, κλωστή ζαρωμένη,
ένιωσε το αερικό να τυλίγεται γύρω της.
Το σύμπαν γκρεμίστηκε, χτίστηκε ξανά,
και τα κορμιά τους αντέξαν...
Το δάσος άρχισε ξανά να ακούει: τικ- τακ, τικ- τακ...