Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

20/1/08

Περιμένοντας το ταξίδι...

Το μακρινό εντός μου βρήκα
με κισσούς τυλιγμένο,
καράβι στην άμμο βουλιαγμένο
με ανοιχτά πανιά να περιμένει.

Παλιό το ξύλο και σαπίζει
όνειρα που το ταξίδι δεν αρχίσαν.
Κι ο θλιμμένος γλάρος, ν΄ατενίζει
σ΄ένα κατάρτι, την θάλασσα που ποτέ δεν είδα.

Μία γοργόνα το τραγούδι της μου στέλνει,
αναβοσβήνει το αστέρι σαν το τραγουδά,
κι είναι παράθυρο στον κόσμο η σελήνη,
που μες τα μάτια την αγάπη, τολμάει να κοιτά.

Έχω ένα χάρτη στου καπετάνιου το τραπέζι
και λίγο ρούμι που ζητάει συντροφιά.
Μα οι ναύτες μου όλοι ερωτευμένοι
νεκροί, τον ουρανό κοιτάνε τώρα πια.

Τα χέρια σου τυλίγουν το καράβι
και το φιλί σου, κοκκινίζει τα πανιά,
της απουσίας σου η ανάγκη με μεθάει
θαλασσινός που ξεψυχάει στην στεριά.

Σ΄ένα κοχύλι, τις προσευχές μου θα τις κλείσω
δάκρυα, που θα τ΄ακούς ωκεανό,
όλη την έρημο απόψε θα γυρίσω
μέχρι τον Άδη, το κοχύλι για να βρω.

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νότιος ο άνεμος στο πρόσωπο

κι υγρός

σε σπρώχνει σε υφάλους

ν'αρμενίζεις

λευκά πανιά να υψώνεις,

να ελπίζεις

πως στα φτερά μου

θα βρίσκεις πάντοτε

σκιά.



Νότιος ο άνεμος

κι υγρός,

με ραγισμένη τη φωνή

θα σου ζητάει

να φύγεις,

να πετάξεις μακριά

Θα σε φιλάει

στα δυο σου μάτια

τα κλειστά.



Νότιος ο άνεμος

κι υγρός

μετά από χρόνια

θα φέρει τη φωνή του.

Συγχώρεση να θέλει

απ΄τη ζωή του

για τόπους

που δεν τόλμησε,

για μέρη αλαργινά.
------
Απόσπασμα απο παλιότερη εγγραφή μου, που οι στίχοι σου ανέσυραν στη μνήμη μου.
Καλό απόγευμα.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σε ευχαριστώ για το πολύτιμο δώρο σου
Penthesileia! Πολύ όμορφο! :))

Roadartist είπε...

πανεμορφο :)):)))

giota persis είπε...

όλη την έρημο απόψε θα γυρίσω
μέχρι τον Άδη, το κοχύλι για να βρω

Καλησπερα Νικολα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Roadartist χέρομαι που σου άρεσε! Την καληνύχτα μου!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Γιώτα, ζηλεύω όσους πάτε τελικά στην εκδρομή! Μια καλή νύχτα να έχεις! :))

Μαρια Νικολαου είπε...

Μας τράβηξαν οι θαλασσες και τα καράβια..
Λατρέψαμε τη θάλασσα μας λάτρεψε και κείνη..
Να ξερε τη δύναμή της..
Καλησπέρα Νίκο

Ανώνυμος είπε...

Συνταξιδιώτη στα θαλασσινά ταξίδια, στα κοχύλια κρυμμένες ομορφιές , του έξωθεν και του έσωθέν μας παραδείσου..

Ανώνυμος είπε...

"Μα οι ναύτες μου όλοι ερωτευμένοι.."
Μαγεία νικόλα, μαγεία...
L.N.E

Νατασα είπε...

yperoxo!! to diabazw ston kafe mou, kai lew na piw kai deytero kafe:) na'sai kala...gia thn parea pou mou xarises:)

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Νικόλα. Οι αποδράσεις του νού συνεχίζονται κάθε φορά που διαβάζω από σένα.
"Με καράβι της φαντασίας μου,
τα μάτια,
τόπους μακρυνούς
θε να γνωρίσω!"

Νάσαι καλά.
Memper_

Γωγώ Πακτίτη είπε...

η ψυχή σου
κρυμμένο μαργαριτάρι
σ'ένα κοχύλι έρωτα...

καλησπέρα Νίκο!

kirki είπε...

Ταξίδι....
Σαν τα σιωπηλά τραγούδια μας τις νύχτες.

KαληΣπέρα Νικόλα!

Ανώνυμος είπε...

Την καλησπέρα μου ανεμοσκορπίσματα
ήρθα ν'αφήσω και βρέθηκα να ταξιδεύω εντός σου ....
Τι να πω... υπέροχο το ποίημα σου και τόσο αληθινό, όσο να μας ταξιδέψει στα βάθη της ψυχής σου.
Και σαν απάντηση ήχησε, στους διαδρόμους του μυαλού μου, τούτο το πελαγίσιο που είχα γράψει πριν χρόνια πολλά.

......
όσα δεν είπαμε, καράβια γίναν
να μας ταξιδέψουν εκεί που δεν θα πάμε,
με όσα δεν κάναμε, λιμάνια χτίσαμε
να βρίσκουμε εκείνους που αγαπάμε,
όσα λόγια κι αν κλείσουμε, σ' ατέλειωτες σελίδες
κι αν γράψουμε βιβλία
κι αν έρωτες γεννήσουμε κι αν κλάψουμε,
θα είμαστε εδώ, σ' αυτή την ιστορία.....

Σ' εμένα συμβαίνει συχνά και νομίζω πως είναι το ίδιο συναίσθημα για όλους, οι συναντήσεις γραφής. Γεμίζω παρηγοριά, κατανόηση,συμπαράσταση και προπάντων κουράγιο, όταν διαβάζω καταθέσεις ψυχής που περάσαν απο τα ίδια δικά μου,γεμάτα βάτα, μονοπάτια.
Να'σαι καλά για το ταξίδι, και σαν νησιότισσα , ξέρω να εκτιμώ τα καλά βαπόρια.
Το εισιτίριο μου δεν είναι μετ' επιστροφής, οπότε πάμε όπου μας πας.
Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

πολύ πολύ όμορφο!!!
καληνύχτα:)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαρία, η θάλασσας είναι μέσα μας...

Ηλιόφτερη χαρά μου να έχω εσάς συνταξιδιώτες! Κι ας είναι η θάλασσα τότε, όσο απέραντη θέλει!

LNE το ένιωσες το ποίημα, κι αυτή, η μαγεία της επικοινωνίας, είναι η μεγαλύτερη! :))

Νατάσα, κι εγώ σε ευχαριστώ για το ζεστό, αχνιστό σχόλιό σου :))

Κατερίνα έχεις δίκιο. Το μακρινό, είναι εντός μας, κι αν δε το βαδίσουμε, πουθενά δεν θα έχουμε φτάσει... Όσο βαθύτερες οι ρίζες μας στη γη, τόσο περισσότερο, θα υψώσουμε τα κλαριά μας. Τα πιο όμορφα ταξίδια, από την ψυχή μας αρχινάνε!

Σε ευχαριστώ Γωγώ, πολύ γλυκό το σχόλιό σου! :))

Μάγισσα Κίρκη, το πέρασμά σου νότες άφησε, σκαλωμένες στο πεντάγραμμο της ψυχής..

Νεφέλη μου, στα αστέρια είναι ο δρόμος σου, τα βήματά σου χνάρια που χαράζουν την πορεία. Οι στίχοι σου ζεστοί, μελάνι ψυχής σε χάρτη που όλοι μας βάζουμε το στίγμα μας, να χαρτογραφήσουμε την μοναξιά, τον έρωτα, την χαρά και τον πόνο... Πολύτιμο οδηγό μου θα τους κρατήσω, εισιτήριο που εσύ μου χάρισες :))

Μαγεία υπάρχει, όσο υπάρχουνε άνθρωποι γύρω μας!Πολύτιμο το πέρασμά σου... Σε ευχαριστώ!

Λυγερή Βασιλείου είπε...

"Τα χέρια σου τυλίγουν το καράβι
και το φιλί σου, κοκκινίζει τα πανιά,
της απουσίας σου η ανάγκη με μεθάει
θαλασσινός που ξεψυχάει στην στεριά".
Συγκλονιστικά παραστατικός ο στίχος σου Νικόλα.
Ξωκλίσι το καράβι σου στη στεριά προσκυνατάρι για όλους της γής τους αθεράπευτα ερωτευμένους που επιμένουν να είναι ζωντανοί κι όταν......

http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

Ανώνυμος είπε...

Σ' αυτή τη θάλασσα μέσα μας, ταξιδεύουν...
όνειρα βουλιαγμένα, όνειρα δεμένα
στο λιμάνι, όνειρα με ανοιχτά πανιά.
Ίσως γιατί δεν μάθαμε να "διαβάζουμε"
χάρτες παρά μόνο των αστεριών το
στίγμα ν' αποκρυπτογραφούμε, για να βρούμε θησαυρούς κρυμμένους σε
αγγίγματα ψυχής...
Καλησπέρα Νικόλα!

carruaje είπε...

Ποιος μαΐστρος, εκεί στο Κιάτο, παίρνει το χέρι σου και το οδηγεί σε τέτοιες αμμουδιές με ξέμπαρκα καράβια;
Κάθε σου στίχος της καρδιάς σου το δάκρυ κι όλοι μαζεμένοι στου κοχυλιού, τα σκοτεινά, τα ανήλιαγα τα σπλάχνα.
«Κι ο θλιμμένος γλάρος, ν’ ατενίζει σ’ ένα κατάρτι, την θάλασσα που ποτέ δεν είδα.»

Δημήτρης είπε...

Αξίζει το φιλί της.. τέτοια αλμύρα.
Πλημμύρισες στα λίγα της υγρά..
τα κύμματα πια.. στήθη στεριανά.
ανάμεσά τους..
ηδυπαθή προσβάσιμο στενό
μόνο για σένα..
που έτσι..
την πλεύρισες!

Μοναδικός Νικόλαε..
Ιδιαίτερη πένα..
Καλησπέρα

Bουλα. είπε...

kalispera Niko mou,euxaristo gia to sxolio

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Λυγερή είναι όμορφη σκέψη, πως οι ερωτευμένοι έχουνε τους δικούς τόπους.... :))

Αναστασία έχεις με την γραφή σου αποδείξει πως και χάρτες ξέρεις να διαβάζεις, κι ούτε την ανοιχτή θάλασσα φοβάσαι... :))

Μάρκο, σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου! Καλή σου νύχτα φίλε!

Αξίζει Δημήτρη, ακόμα και κατάβαση στον Άδη αξίζει!

BLAU ROSE σε ευχαριστώ κι εγώ για το δικό σου πέρασμα από εδώ. :))