Τίτλος άστεγος...

Μία χαρτόκουτα εμένανε με φτάνει
από του κόσμου την βοή να ξεχαστώ,
αδιάφορα βήματα που προσπερνάνε
και βλέμματα που δεν κοιτάνε κατά δω.

Μία χαρτόκουτα όλη την ζωή μου την χωράει,
σπίτι δικό μου, κανείς τους δε θα μου το πάρει.
Κι αν κάποτε ο ουρανός βροντάει
είναι ο Θεός, αγαπά να μου μιλάει.

Με ένα σκύλο αγκαλιά να με ζεσταίνει
και μια γάτα, την χαδιάρα την Σασά,
τον δρόμο ποτέ δεν άφησα να περιμένει
με τα σκουπίδια σας, την βγάζω μια χαρά.

Βρώμικα τα ρούχα που φοράω
έχουνε μέρες που δεν έχουνε πλυθεί,
μέσα σ΄αυτά, κόσμε είναι το παιδί σου,
ένας γεράκος, που δεν έχει αλλοτριωθεί.

Τρομάζουν πάντα σαν χαμογελάσω,
με λίγα κέρματα , αγοράζουν σιωπή.
Τρόπο δεν βρίσκω για να τα "χαλάσω"
από μακρυά, μου πετάνε το ψωμί.

Στα τελευταία μου, όλο παραπατάω,
γεμίζω φόβο μες την τόση μοναξιά,
έχω την κούτα μου, ολόκληρος χωράω,
ίσως να φταίει κείνη του σκίνχεντ η κλωτσιά.

Μες το μυαλό, μία ζωή αδικημένη,
γεμάτη ψέμα και όνειρα πολλά.
Σα την χαρτόκουτά μου ξεχαρβαλωμένη,
σα την καρδιά μου, που δεν αντέχει άλλο πια.