Ανύποπτα τα χρόνια μάς περάσαν...

Ανύποπτα τα χρόνια μάς περάσαν
και έπιασε φουρτούνα στην καρδιά.
Μόνος σου παραμιλάς τα βράδυα
και γίνεσαι στο λάθος πυρκαγιά.

Τα όνειρα συννέφιασαν την μέρα
κοπάδια όμως φεύγουν τα πουλιά.
Θα βρέξει πάλι απόψε, στον αέρα
έχει την δική σου μυρωδιά.

Πληγές από νεράιδες στο δέρμα
απόκοσμες πατημασιές μες το μυαλό.
Συννέφιασε, μα μου είπες καλημέρα
μ ένα χαμόγελο απάντησα σκυφτός.

Δεν εχω πια ανάστημα να δώσω
δεν έχω χέρια να παραδοθώ.
Σελίδες που τρελλά τις ξεφυλίζω
ο πόθος μου να φύγω από δω.

Τα βράδια σε τετράδια γυρεύω
τους ήχους και τα λόγια της σιωπής.
Στα κρύα δάχτυλα η εικόνα σου φωτίζει
μία άλλη που δεν έζησα ζωή.

Κι όμως, ήσουν εδώ κι εγώ μαζί σου,
τα χέρια μας κρατούσαμε γροθιά.
Εγώ και συ τότε ήμασταν ένα
τον χρόνο τον μετρούσε η καρδιά.

Πως σ έχασα, πως, δεν είδα.
Κοιτούσα τότε φαίνεται ψηλά.
Και συ στα σκοτεινά μου μονοπάτια
μπερδεύτηκες και πήγες μακρυά.

Τώρα πως ήμουνα κοιτώ, δε με γνωρίζω,
δεν ξέρω καν αν ακόμα με αγαπώ.
Εχθρός που σύνορο δεν έχω να ορίζω
στο χτες στο σήμερα και στο πουθενά.

θέλω τα πάντα να αλλάξω, μα πάλι,
δεν έχω πια στον άνεμο πανιά.
Απάγιο το λιμάνι πού χω δέσει
και μια καλή έχω τώρα πια δουλειά.


Θέλω να φύγω μα έξω κάνει κρύο
και αναμένη έχω την φωτιά.
Με της ψυχής τα ξύλα την έχω ανάψει
κι η θράκα μού έχει μείνει μοναχά.

Τα πόδια μου στο χώμα καρφομένα
υποχρεώσεις και διαδικαστκά,
πως να λυθώ, μου κόψανε τα χέρια,
και μου αφήσαν σα σκουπίδι την καρδιά.

Τι να την κάνω μια καρδιά φουρτουνιασμένη
που δεν μπορεί πια να τραγουδά.
Τι να την κάνω μια ζωή ανταριασμένη
σα νυχτερίδα που στο φως όλο χτυπά.


Διώχνω τις σκέψεις, κλείνω το φως.
Πέφτω για ύπνο.
Είν το σκοτάδι μια παρηγοριά..