Κομμάτια του ίδιου ουρανού

Κομμάτια του ίδιου ουρανού,
σπασμένος καθρέφτης που όλο δε θα γίνει.
Μες το κομμάτι μου λίγη θάλασσα και λίγη γη
μες το κομμάτι σου μία βάρκα κι η σελήνη.

Κάποιος δε βλέπει άλλο από φωτιά, φοβάται,
και κάποιος άλλος, ζητά σ΄αστέρι μακρυνό να ζεσταθεί.
Σ΄ένα κομμάτι δύο κόκκινα φιλιά
και σ΄ένα άλλο μια γριά να περιμένει.

Κανείς το όλο τ΄ουρανού δε θα το δει
ένα κομμάτι αναζητάμε ευτυχίας.
Κι αν κάποτε κάποιο γυαλάκι θα βρεθεί
μοιάζει να είναι το κλειδί της δυστηχίας.

Μία κατάρα τους ανθρώπους μας ενώνει
που τις ψυχές μας τις βαστάει χωριστά.
Βροχή η αγάπη τις εικόνες μας τις σμίγει
πνίγει σε λίμνη του καημού την πυρκαγιά.

Ένα μεθύσι η αγάπη από πόνο,
ένα μεθύσι της ξεχασμένης μας χαράς.
Τον ένα δίπλα στον άλλο μας αφήνει
περιδέραιο, που σου πρέπει να φοράς!