Το όνειρο του σκιάχτρου

Φωνή βοή, υπόγειο ποτάμι.
Λίμνες τα μάτια που δε το μαρτυράνε,
αχτένιστη σιωπή οι έγνοιες σκεπάζουν το κεφάλι.

Τα δυο σου στήθη πλανήτες.
Στον ένα κατοικώ στον άλλο θέλω να πάω.

Ήλιος γυμνός, χωρίς το πορφυρό του ένδυμα,
φωτίζεις με τ΄άσπρο σου κορμί και πυρπολείς το Χάρο.
Σβήνομαι στο φως σου, γίνομαι φως και πάω...

Καράβι γίνομαι, στον αφαλό σου ναυάγιο.
Ακόμα ένα φιλί και θα πνιγώ στα τρικυμισμένα χείλη σου.
Αυτή τη γεύση, αυτό το χρώμα, αυτή τη κίνηση
έχει πάντα η θάλασσα σα θριαμβεύει στη λαχτάρα της.

Γυναίκα η θάλασσα, εσύ πιο πολύ.
Απ΄τόν βυθό σου δεν μ΄αφήνεις να γυρίσω.
Πανσέληνος τα μάτια σου και με κρατάνε σβόλο,
παιχνίδι πήλινο προσταγή στο τικ τακ της καρδιάς σου.