..

Με σιωπή έντυσες τα βήματά μου,
στο ματωμένο σου εγώ έβαψες τη σιωπή
αγνοώντας τον νεκρό που σε κοίταγε..
.
Από τις παντούφλες σου, μέχρι τα μαλλιά
αναρριχήθηκε το αίμα σα φόβος,
τα χέρια σου έκοψε ψηλά από του ώμους...

Μια φωτογραφία σου ξεχασμένη, υπάρχει ακόμα,
ένα γιατί μετέωρο σαν αράχνη στις άκριες των χειλιών,
όταν τα βλέμματά μας συναντιούνται αφηρημένα...

Ακόμα η αγάπη παλεύει με τον ιστό,
έντομο, πεταλούδα πολύχρωμη που σπαρταρά.
Σύννεφο τα μάτια, μα δε θα βρέξει....