Στα στήθη μου φυλάκισα αρρώστια
μα δε τολμώ να το ομολογήσω.
Φτεροκοπάει η ψυχή
παγιδευμένη στων ματιών σου το γαλάζιο.
"Έχω μια θάλασσα" λέει, "έχω ουρανό".
Μα τα φτερά αγκυλωμένα, φοβισμένα.
Μήτε να πετάξει τολμά μήτε να κολυμπίσει.
Κι αφήνεται, έτσι, από τα νέφη
ως του βυθού σου τα έγκατα να πέφτει...
Κάθε σου ανάσα σπαραγμός, ζωή καινούργια.
Εισπνοή... ζω... Εκπνοή... πεθαίνω...
"Ταξίδεψε" μου λέει,"πέτα","κολύμπα","περπάτα".
Κι όμως, προσπάθησα.. Μα κάθε δρόμος
αρχίζει και τελειώνει σ' εσένα.
Και κάθε που ξαναγυρνώ μπροστά σου
αγριεύουν οι θάλασσες και γω τρομάζω
μήπως με εξορίσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου