Ατιτλο

Ποιο φως την Άνοιξη θα φέρει φως μου;
Το σώμα μου σε καλεί κι απάντηση δεν παίρνει.
τα μάτια μου κοιτάνε αλλού να μη λένε πολλά.
Τα χέρια μου παγιδευμένα με χρώματα
αφού δεν μπορούν να παγιδευτούν στα μαλλιά σου.

Κι οι λέξεις παίζουν κι αυτές το κρυφτό τους,
μικρά παιδιά που τα πνίγει το παράπονο.
Γι' άλλα τις γέννησε η ανάγκη, αλλιώς πορεύτηκαν.

Ποιο σύννεφο θ' αντέξει να φορτώσω του πόθου μου τα δάκρυα
να μη μάθεις πως καίγομαι και φοβηθείς βροχή μου;
Πως να κουβαλήσει και να ρίξει που τόση φωτιά;

σε ποιο πλανήτη να κρύψω το μυστικό μου
που η σελήνη με άγιο πόθο ανάβει
κι η γη σπόρους είναι γεμάτη λουλουδιών;

Ο άνεμος φέρνει πάντα το αρωμά σου,
ιδίως τις ήσυχες νύχτες,
κι η θάλασσα , που λένε παρηγορήτρα,
έχει των ματιών σου το μπλε.