«Τίποτε δε θα είναι όπως πρώτα» σου είπε…
Κι έγινε αυτό ο μεγάλος σου καημός.
Περπατώντας ανάμεσα σε ασκέρια ανθρώπων
έπαψες να ρωτάς που πας.
Κι όμως, συχνά ένα άστρο έφτανε να σου θυμίσει,
να λοξοδρομήσει η θέληση. Μα όχι το βήμα.
Η δική της θέληση τοίχος απαραβίαστος.
«Τίποτα δε θα είναι όπως πρώτα».
Κι έτσι αρνήθηκες κάθε δρόμο που οδηγούσε στο Φως,
που σε έφερνε πιο κοντά της
από όσο εκείνη επέτρεπε… κι άντεχε…
Κι ενώ κάποτε είχες φτερά,
κι ήταν η γη με τον ήλιο μια ανάσα απόσταση
τώρα οι ώμοι σου άδειοι,
χωρίς την δική της αγκαλιά.
Τα φτερά σου ήταν τα χέρια της,
καταρράκτες ουρανού τα μαλλιά της
κι η ανάσα της η πνοή σου.
Ολάκερη χτύπαγε η καρδιά,
κι άλλον Ουρανό, Θάλασσα, Γη να Υπάρχεις,
δεν είχες ανάγκη, πέρα από τα μάτια της.
Κλείσαν τα βλέφαρα κι έσταξε το δάκρυ.
Εσύ που τόσο τη λάτρεψες
αντί δώρα αγάπης της έφερες πόνο.
Το δάκρυ αυτό ήταν η ψυχή σου
που κατοικούσε μέσα της… και σκόρπισε…
Κι όμως… η πληγή σου που πριν ήταν ψυχή
θυμάται… ονειρεύεται…
Ένας πλανήτης μόνο για σένα, κάτοικε του Ονείρου.
Άλλος δεν έχει τρόπο να φτάσει εκεί.
Κι ενώ βαδίζεις ανάμεσα στον κόσμο,
πουθενά δε βαδίζεις.
«Δεν είναι υγιές αυτό» σου είπε…
Κι αναρωτήθηκες ποιος τρόπος υπάρχει
η καρδιά να σωπάσει…
να μη πονά η πληγή.
Κάτοικε του Ονείρου,
κάτοικε του σκοτεινού πλανήτη,
Γιατί περπατάς ακόμα ανάμεσα στους ανθρώπους;
Τι ζητάς περισσότερο από όσα
ο πλανήτης σου μπορεί να σου δώσει;
Ζεις για μια αχτίδα φωτός από τα μάτια της.
Για ένα γάργαρο γέλιο κι ένα πείραγμα…
Για ένα Όνειρο που ξεπερνά το όνειρο.
Αντέχεις για να είσαι κοντά της όταν εκείνη δεν αντέχει.
Γεννιέσαι στο φως που γεννιέται μέσα της
κάθε που η χαρά πεταρίζει στα στήθη της.
Υπάρχεις επειδή Υπάρχει..
Για ένα Όνειρο που ξεπερνά το όνειρο.
Κι όμως, εκείνο το δάκρυ της το έφερες εσύ.
Την άκουσες να σου μιλά με τη φωνή σπασμένη,
θυμωμένη, απογοητευμένη.. πληγωμένη.
Με ποιο δικαίωμα
κάτοικε του ονείρου, του σκοτεινού πλανήτη,
ζητάς το Φως της;
Γιατί βαδίζεις ακόμα ανάμεσα σε ανθρώπους
που βαδίζει Εκείνη;
Τι ζητάς σκιά του κόσμου στον κόσμο ανάμεσα;
«Εκείνη» πάει να απαντήσει η καρδιά…
μα σωπαίνει χωρίς τίποτα να πει.
Και συνεχίζει να βαδίζει, αμίλητη,
Χωρίς να ρωτά που πηγαίνει… και γιατί….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου