Δε μου ταιριάζει ο έρωτας.
Εγώ γεννήθηκα για το σκοτάδι
και το φως που το σκοτάδι γεννά
- αστέρι πικρό-
ελπίδα που ισορροπεί στο κενό
πάντα μεταξύ ζωής και θανάτου.
Δεν είμαι εγώ για τον Παράδεισο.
Μόνο για να σκαρφαλώνω στα σύννεφα
να ρίχνω μια γρήγορη θαμπή ματιά εντός του
κι ύστερα... με το δισάκι της καρδιάς,
πάλι να φεύγω... χωρίς υπόσχεση γυρισμού.
Κι όταν με ρωτάνε περαστικοί, να τους λέω:
"Να, κατά κει πας στον Παραδεισο..
Πήγα κι εγώ, τον είδα,
μα δεν ήταν για μένα.. και πάλι έφυγα"...
Και καθώς το κοπάδι
σβήνει στην ομίχλη,
την φωνή του βοσκού ακολουθώντας
και τ΄αλυχτίσματα των φυλάκων
εγώ να ξεμακραίνω ακολουθώντας
σα κηνυγός κι όχι πρόβατο
τα χνάρια του φόβου...
Οσμιζοντάς τον και γυρευοντάς τον
Αναζητώντας να λευτερώσω την ψυχή μου
κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου