Παραμυθάκι..

Στις άκρες των δαχτύλων,
χρυσόσκονη από του χρόνου
το κέντημα,
κι ότι άγκίζεις ή κοιτάς
κάτι δικό του έχει πια
να διηγηθεί.
Και ματώνει το βλέμμα,
το πληγώνει ο ήλιος με το φως του
η νύχτα με τις απουσίες της....
Σε ένα ξέφωτο, βρήκες δυο σκάλες.
Η μία ψηλά στα ουράνια σε ανεβαζε
αν ήθελες,
η άλλη βαθιά στην γη .
Δρόμος άλλος κανένας,
μόνο από δω ως τα πίσω
και πάλι μπρος.
Κι αν πέσω από εκεί ψηλά;
Κι αν μείνω εκεί κάτω;
Ριζώσανε τα πόδια σαν τα δέντρα.
Η καρδιά φώναζε:
"εγώ είμαι πουλί, αφήστε με να πετάξω!"
Κι η λογική την τιθάσευε.
" Στο δέντρο είναι η φωλιά σου,
είσαι ασφαλής εδώ."
"Μα τα χέρια δεν γίνεται να είναι
κλαδιά! "
φώναζε η καρδιά.
Τα πράσινα φύλλα τυλιγόντουσαν
γύρω από τις φωνές της
καθησυχαστικά.
Κι όλο και λιγότερο άκουγε πια
η λογική την καρδιά.
Στο τέλος ένιωσες κούτσουρο βαρύ.
Πονέσανε τα άκρα από την ακινησία
και τα μάτια σου ρόζοι παλιοί.
Αιώνες φυσήξαν και τα στράβωσαν.
Κι όρθια υπόμενες.
Κλεψύδρα αίματος που χάλασε.

Και τότε ήρθε κι ο χειμώνας.
Δεν είχες πια πράσινα ή κίτρινα φύλλα.
Γυμνή, ανήμπορη,
σε πόναγε η κάθε νιφάδα.
Ο ξυλοκόπος φάνηκε στην άκρη του δάσους,
γιατί σαν εσένα πολλοί άνθρωποι ριζώσανε.
Τώρα θα με κόψει, σκέφτηκες,
μα δε τό κανε.
Και κάθε τσεκουριά που σε κορμό άλλο
στερούσε την ζωή,
ανακούφιση έφερνε.
Όταν όλα τα δέντρα πέσανε,
το πουλί λεύτερο πέταξε
τρομαγμένο από τις φωνές σου...