Ατιτλο

Είναι φορές που πρέπει να στέκεσαι μακριά, όταν αγαπάς...
Σαν ήλιος, που πίσω από τα νέφη, χρωματίζει το τοπίο αθορυβα..
Χωρίς να καίει τα λευκά χαρτιά στο φως του..
χωρίς να τρομάζει τα φρεσκοξυπνημένα όνειρα.
Είναι φορές, που πρέπει κοντά να είσαι, κι άλλες,
που πρέπει να φεύγεις... χωρίς να κάνεις θόρυβο... Όταν αγαπάς...

Και κουβαλώντας τη σκιά σου, ευτυχισμένος να είσαι... γιατί αγαπάς.
Κι όταν αγαπάς, ο πόνος είναι ταξίδι προς την ευτυχία.

Κοιτάς το χαμογελό της, και νιώθεις, το ξέρεις, πως είναι καλά...
Δε θες άλλο... τίποτα πιο μεγάλο από το να είναι καλά...
Τότε μπορείς με σιγουριά να πεις αντίο... με χαμόγελο..
με μια πικρά φρέσκου αμύγδαλου, που όμως με χαρά γεύεσαι...
κι ευτυχισμένος από τη γλυκιά πίκρα, στρέφεις το βλέμμα αλλού...
Λευτερώνοντας το μικρό πτηνό από την προσοχή σου...
Τ άκούς να πετά, και λαχταρίζει η καρδιά στην όμορφη πτήση...

Και ξεμακραίνεις το βήμα, υπηρέτης στην καρδιά σου...

.. που της ανήκει...