Ατιτλο

Γιατί…;
αναρωτήθηκε…
στρέφοντας το βλέμμα της προς τον ουρανό…
Γιατί να μη μπορώ να πετάξω κι εγώ τόσο ψηλά…
Από κει πάνω όλα φαίνονται μικρά,
λίγα, μακρινά, απλά, εύκολα, ήρεμα, αδιάφορα…
Αυτό χρειαζόταν… σκέφτηκε…
και κοίταξε με θλίψη τα βρεγμένα της φτερά…

Nάντια Κωνστάντου

Κι ο ουρανός που την άκουσε, σκοτείνιασε περισσότερο...
Μέσα στην μαύρη του καρδιά τ άστρα μοιάζανε ακόμα πιο λαμπερά.. πιο ποθητά...
Πόσο θα ήθελε η ανταριασμένη από τις χιλιετίες ψυχή του,
από τις φωτιές και σιωπές ανείπωτες.... πόσο... πόσο πολύ...
μια σταγόνα δάκρυ να ήταν στα μάτια της,
πρωτού αυτό σύννεφο γίνει, βροχή...
Πόσο στην μικρή της καρδιά να χωρέσει ήθελε....
Κι όλο ανάβανε πιο δυνατά τα αστέρια στο ουράνιο αίμα του..

Πόση μοναξιά να είναι όλα μικρά, μακρινά, αδιάφορά...

Αχ!.. το πετράδι του πόνου, στα μάτια της....
πόσο τό θελε να τό χε για καρδιά.....
κι ας ήταν ένας χτύπος.. ένα δάκρυ.. η ζωή του όλη....

Νικόλας Παπανικολόπουλος