Στη μνήμη του αίματος,
θα σκύβουν τα όνειρα, εφιάλτες πια,
να ξεδιψάει ο πόνος τους.
Σκιές σκιές, θα χάνονται
στα πτυχώματα της κουρτίνας του νου...
και φως πιο δυνατό από το αίμα
που κυλάει μέσα μου, και θυμάται..
και θυμάμαι...
άλλο δε θά' χω....
Κι όταν η επιστροφή σου κυριεύσει ολότελα
όση τρέλα μ απόμεινε,
από τα σπασμένα κλαριά του έρωτα,
τα τσακισμένα φύλλα - φτερά νεράιδων
( πιστεύω ακόμα στα παραμύθια),
θα τυλιχτώ το κορμί μου
και σφίγγοντας τα δυο χέρια μου
το ένα πάνω στο άλλο..
θα νιώσω να φυτρώνουν πάλι φτερά
στους ώμους..
Κι ίσως απόψε
με πτήση από το έβδομο πάτωμα
κατοικήσω στην ουράνια ευτυχία
που χάρισες δηλητήριο στο αίμα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου