Νύχτωσε

Νύχτωσε... κι η πανσέληνος δύει στης ψυχής μου τον Ωκεανό.
Κάπου πέρα από τα ονειρά μου, ταξιδεύει μια Ήπειρος.. ή ένα αστέρι...
Κάτω από τον ίδιο Ουρανό και την ίδια Συννεφιά της ματιάς σου...
Η θύελα, μαστιγώνει ανυπεράσπιστο της ψυχής το κυβούρι...
Κορμί ανυπεράσπιστο, παραδωμένο στη φωτιά των Θεών.. στον Έρωτα...
Σχίζει στα δυο το κορμί ο κεραυνός  κι ενώνει Τον Ουρανό με τη γη..
Το όνειρο με την αλήθεια... Στιγμές μόνο, αστραποβολά.. μα φτάνει...
Κι η θύελα γίνεται παιδική γιορτή, αλάνα να συναντιούνται οι αιώνες,
το μηδέν με την Ύπαρξη... κι η ψυχή μου να φωτίζεται από την δική σου ψυχή.

Νύχτωσε... μα μέσα μου έχει πάρει να χαράζει...
βαδίζω στη νύχτα, ξεχνώντας ναυάγια και λιμάνια...
με την αυγή που ξύπνησες, να γλυκοφιλά τη ρόγα της ελπίδας...
Ακούς το κλάμα... μα ποτέ τη χαρά, που σιωπηλά, με ανακούφιση,
στα δικά σου άστρα, στο φως σου, αποκοιμιέται ονειρευόμενη.
Ας νύχτωσε, ας μην έρθουν ποτέ κοντά τα λιμάνια...
Εμένα μ' αρκεί των ματιών σου το χάδι.. η σιωπή σου....
Μου αρκεί η πνοή σου που λευτερώνει το σύμπαν απ' τά δεσμά του...
Κι ας μη ξημερώσει ολότελα ποτέ.. Μπορώ να  ζω και στη στιγμή μόνο...
Στο ταξίδι μιας αστραπής... και σε μια πανσέληνο βυθισμένη...

μεθυσμένη....


και στο μυστικό που κρύβει στα σπλάχνα του το αιώνιο...