Άτιτλο

Κάθομαι εδώ σε μια γωνιά του ΚΑΠΗ
κι ο νους μου σε σένα φτερουγίζει.
Σήμερα έμαθα μια ιστορία.
Της Σόνιας και του Χρήστου.
"Σόνια μου!" της λέει και γλυκοδακρίζει.
Κι εκείνη, στο αλτσχάιμερ χαμένη,
καθώς της σιγοτραγουδά τραγούδια αγάπης,
να τον θυμάται στη θολούρα μέσα
Εκείνον μόνο... όταν της τραγουδά...
Και με γλυκύτητα "Χρήστο μου!" λέει.
Και το λευκό της μάγουλο
όπως το ρόδο ανθίζει.

Και γω, ν'ακούω, να βλέπω, να μαθαίνω
τον ερωτά τους τον πολυταξιδεμένο...
Και η καρδιά μου, τ΄ονομά σου, γλυκά να ψυθυρίζει.
Άλλο ζευγάρι, δεν θυμάμαι, έτσι να είδα
όπως αυτοί τον ερωτά τους ακόμα να υμνούν.
Και ξέρω πως κι αν ακόμα η καρδιά
δακρίζει από αγάπη στ΄ονομά σου,
τόσο γλυκό, το δάκρυ δε θα γίνει.
Αφού δε με αξίωσε ο Θεός,
κοντά σου να ζω και να γεράσω...