κι έναν καιρό... ... ένα παραμύθι μικρό.. Που κοίταζε από το παραθυρό του τη Ζωή, τα μεγάλα παραμύθια.. κι όλο έλεγε, με ντροπή.. Πως να υπάρξω δίπλα σε τόοοοσο μεγάλα Παραμύθια, κι εγώ; Κι η Ζωή πάντα προσπερνούσε αδιάφορη, ακολουθόντας τον πολύχρωμο ίσκιο των μεγάλων παραμυθιών... Ήταν ένα μικρό παραμυθάκι.. κι άλλα, πολύυυ Μεγάλα... Όταν η ζωή επέστρεψε στον Κυριό της, εκείνος, τη ρώτησε.. πες μου Ζωή, ποιες οι αλήθειες σου; Κι εκείνη, δεν είχε άλλο από ένα μικρό δάκρυ.. που μέσα του ζούσε ένα μικρό παραμύθι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου