Παράξενο , έτσι να αποστατεί η καρδιά...
από την αυγή.
Κενό το έλα της, χωρίς εσένα...
Παράξενο που τα μάτια αντικρύζουν την αυγή.
Που ο ήλιος δε πάγωσε στην καρδιά μέσα..
κι ανέγγιχτος, άσπλαχνος, φωτίζει....
Παγωμένη έρημος, Δυνατό φως...
Κι όλο χάνομαι στα δαιδαλώδη μονοπάτια
της ψυχής μου, να κρυφτώ..
Να κρυφτώ, μη με βρει η απουσία σου..
Κατάβαση ως εκεί,
που ξέψυχη κοιμάται η Σελήνη..
από του άσπλαχνου ήλιου το έλα...
Αναρωτιέμαι κάποιες φορές -κι άλλες σωπαίνω -
αν κοίταξες το βράδυ τούτο για λίγο, τη Σελήνη...
Κι αν ήσυχα κοιμήθηκες στο πλευρό γυρισμένη.
Αναρωτιέμαι.. αν όσα έχασα τα έχεις εσύ...
Ή.. Δεν τα έχει κανείς μας....
Κι αν ότι απόμεινε είναι όνειρο στο όνειρο μέσα,
εφιάλτης, που ξυπνά τρομαγμένος
στη θύμηση του "Ζω"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου