πως..

Το πρωί η ίδια πάντα κίνηση
Η ίδια περιποίηση
στα αγαπημένα πρόσωπα.
Πως γίνεται αγαπημένο ένα πρόσωπο;
Άσημο στην αρχή,
μια μέρα ανακαλύπτουμε πως στολίζει
αγριολούλουδο μικρό
το όλο...
Και φτωχό δίχως εκείνο το όλο θα ήτανε.
Κι ύστερα κάθε μέρα,
από κει περνώντας το λουλούδι θαυμάζουμε,
κάποιες φορές το ποτίζουμε
ακόμη και με δάκρυα...
Και κάθε που ψηλώνει τόσο πιο πολύ
στην ψυχή μας ριζώνει.
Κι αν δεν ήταν λουλούδι
μα τα φτερά μιας πεταλούδας
ότι αγαπήσαμε;

Αν τα βλέφαρα κλειστά
στις οδούς του ονείρου βαδίζοντας
όταν έγινε η αντάμωση;
Κιαν... κιαν το πρωί
χωρίς της ομορφιάς τούτης τα δεσμά
ξυπνήσει;
Πως αντέχει η ζωή
με λιγότερο έστω έναν
από όσους αγάπησα;

Το μυστικό ποτέ δε θα το μάθω...
Σα το λουλούδι, που πέταξε κι έφυγε...
Τα φτερά μιας ψεύτικης ευτυχίας
ξηλώνοντας από την πλάτη μας.
Κι αν ... κι αν στα φτερά
δεμένη είχα την ψυχή μου
πως τώρα θα την βρω
σε ότι απέμεινε;