Ταξίδι...

Τα δάχτυλα στα πλήκτρα γλιστρούν,
αργά,
σα βαπόρι που βγαίνει απ΄το λιμάνι.
Κι έχει κόσμο πολύ μαζί του πάρει
που τα πρόσωπά τους θα μείνουν ξεχασμένα
σε μια κορνίζα παλιά, φυλακισμένα.
Λόγια που σαν τα γλαροπούλια
στα ανοιχτά θα σε αφήσουνε μονάχο,
κι όλα σου τα δέρματα ενδύματα νεκρά
στον αφρό θα πέσουνε κενά.

Μία γοργόνα το νου σου τον σαλεύει
με ένα τραγούδι που καθαρά δεν το ακούς
σαν το παλιό γραμμόφωνο που παίζει
μέσα στην βοή του παζαριού.
Φτηνά εμπορεύματα, μπορεί, μα αγαπημένα,
σε χαρτιά που κιτρινίσανε του νου
τα φύλαξε η ψυχή σου διπλωμένα
για δύσκολες στιγμές του ταξιδιού.

Λεξούλες είναι, που ακούς παντού
όπου κορίτσια ζουν ερωτευμένα
και ψεύτες στην αγκαλιά του φεγγαριού.
Με ένα ραβδί τα χάραξες για μένα
στο μαξιλάρι που κοιμότανε γιαλού...
Τα πόδια σου ακόμα νοτισμένα
στην άμμο του μυαλού μου περπατούν.