Άγγιξαν οι σκέψεις μου
κομμάτι τ’ ουρανού
Μα μπήκε ανάμεσα
των βλεφάρων σου ο θόλος
κι’ άστραψε σπαθί στα δυο
και μ’ έκοψε.
Μια πέτρα και δυο στάλες διάφανο νερό
τα βήματά σου έγραψαν
τον πόνο σε πλάκες πάνω της ψυχής.
Αναρωτήθηκα
που κρύφτηκε το χώμα..
Κι ένα πουλί
Αηδόνι στη λαλιά
άνοιξε τις φτερούγες του
και μου ‘δειξε τις δυο σου αμαρτίες .
Δεν έχουν όνομα κι αυτές
Τις λάσπωσ’ η βροχή..
Για καιρό πολύ
ο ουρανός έφερνε βροχή.
Η λάσπη υποχώρησε,
βυθίστηκε βαθύτερα στην ψυχή
κι οι ξεχασμένες αμαρτίες
ξαναγίνανε φως στα χείλη σου.
Φως που τρύπησε το σκοτάδι,
μαζί και μένα
που ντυμένη ήμουν στα μαύρα.
Αυτή ήταν η χειρότερη κατάβαση
που είχα ως τότε κάνει.
Έπειτα, έπαψε να βρέχει,
κοιμηθήκανε τα μάτια σου ,
και γω λεύτερη
στις δυο μου χούφτες
έθαψα το μικρό αηδόνι.
30 σχόλια:
χωρίς αμαρτίες ποιά!
μα καταργήστε επιτέλους αυτή τη λέξη..
ναι σε εσάς μιλάω..
στους καταχραστές της συνείδησής μου..
Η Μαρία εμπνέεται και εμπνέει.. διαρκώς..
Την καλησπέρα μου και την αγάπη μου
και στους δυό σας!
L.N.E
μα το γλυκύτερο των αηδονιών τραγούδι για αμαρτίες μιλά που ανθρώπινες ντύνουν τις μεγάλες των ανθρώπων στιγμές...
καλησπέρα και στους δυο...
χαιρετίζω την αισθαντική τούτη συνάντηση...ευλογείτε!!!!
armatan
Και να φανταστείς πως είχα μια τρελή γειτόνισσα, που κάθε βράδυ που κελάηδαγε το πουλί, έβγαινε με το λάστιχο και το έδιωχνε (της έχω κατεβάσει κάτι καντήλια της παλιόγριας)...Τελικά τα μάζεψε το πουλί και έφτιαξε χαμηλότερα στο ποτάμι τη φωλιά του...Μα για κακή τύχη της γειτόνισσας, το τραγούδι του πουλιού αντηχούσε σε όλη τη γειτονιά, ήθελε δεν ήθελε, και μας συντρόφευε, όσο μέναμε εκεί...
Κι ένα αηδόνι άνοιξε τις φτερούγες του και μου 'δειξε τις δυό σου αμαρτίες
Αμαρτίες που ξεχάστηκαν με τον καιρό...
Και έπειτα έπαψε να βρέχει...
Το αηδόνι έφυγε...
Καλησπέρα και στον Νικόλα @ στην Μαρία από mariaeyes
Κ Α Λ Η Ν Υ Χ Τ Α Ασπρο μου Φτερό :)
Ομορφες οι εμπνευσεις σας σήμερα!
Ομορφες και οι ματίες των ανθρώπων :)
Είστε όλοι υπέροχοι!! :)) Σήμερα δεν θα πω πολλά, μα αύριο το πρωί, σε όλους θα απαντήσω, στον καθένα ξεχωριστά, όπως αρμόζει σε φίλους, που η παρουσία τους είναι τιμή για μένα, μα προπάντων χαρά! :))Καληνύχτα! :))
Καποτε ,
ανοιξη ηταν προχωρημενη,
περπατουσα στην παραλια της Θεσσαλονικης
βραδακι
ηταν υπεροχα,
σταθηκα μπροστα στο εκτρωμα που λεγεται Μακεδονια Παλλας,
κοιταζα τον ογκο του μεσ τη νυχτα κι εβριζα απο μεσα μου τους ηλιθιους που σ ενα τετοιο μερος εκτισαν ,αυτη την αηδια,
κι υστερα ακουσα ενα αηδονι...
καπου μεσα στις λιγουστρες του παρκου...
και τους τα συγχωρησα ολα.
(μα μπήκε ανάμεσα των βλεφάρων σου ο θόλος..)Μ.Ν
οι αμαρτίες των χεριών
γεμάτες χώμα
βυθίστηκε βαθύτερα στην ψυχή..Ν.Π
δεν αρκούσε το μαυρο τ'ουρανού
για να το πιεις
δεν έχει δωρεάν το σήμερα
Ψυχή και Νίκο
υπέροχοι
Μια καλή Εβδομάδα
σας εύχομαι.
Νίκο μου σ ευχαριστω που με φιλοξένησες στη σελίδα σου.
Σας ευχαριστω ολους για τα υπεροχα λόγια σας .Να στε καλα και να χετε μια ομορφη μερα και μια καλυτερη βδομαδα.
Καλημέρα Ελένη :)) Καταχραστές συνείδησης, που με δεσμά "πρέπει¨, την φλόγα δέσανε, το κελάηδημα λογοκρίνανε, τα κύματα ζητάνε να δαμάσουν και τον άνεμο να τιθασέψουν..... Μπορούν;; :))
Αρματάν καλημέρα, χαρά μου ο πάντα "συμμέτοχος"σχολιασμός σου :))
Αρτάνη, υπάρχει ένα μυστικό που αγνοείς. Η "παλιόγρια", όπως την αποκαλείς, στην προηγούμενη ζωή της έζησε έναν έρωτα μεγάλο. Ευχή και κατάρα, έδωσε στον αγαπημένο της την ώρα που έσβηνε από σπαθιού την φλόγα, ξανά να ανταμώσουνε και όρκο πήρε. Μάρτυρες είχε τα βουνά, το ποτάμι, και ένα αηδόνι που την θλιμμένη κείνη ώρα, γλυκοκελαηδούσε.... Και στην ζωή ξανάρθε , την έζησε, τα χρόνια μέτρησε χαρές και λύπες, μα την χαρά την μεγάλη αυτή δεν ηύρε, και νόμιζε πως ο αγαπημένος της την ξέχασε.. Οι άνθρωποι ξεχνάνε πως στου θανάτου την πλευρά όμοια δεν κυλάει ο χρόνος. Ένα χτύπημα των φτερών ένας αιώνας, κι ίσως και πιο πολύ ακόμα.Γραφτό το είχε η μοίρα... δεν ξανάρθε σαν ανθρώπινη μορφή. Μα σαν πετούμενο... Σιμά της έφτιαξε φωλιά, και της κελαηδάει... Πόνος βαρύς την πλάκωσε, να ακούει δεν αντέχει. Τόσο αργά, τόσο αλλιώς, πως γίνεται να σμίξει ανατολή και δύση;... Και από την αγάπη την πολύ, θέλει να διώξει το πουλί, ότι δεν πρόλαβε η τρελή εκείνος να το ζήσει. Να μη την βλέπει στα στερνά, μία παράξενη γριά... Κι αν το κακό που θε να΄ρθεί την πόρτα της χτυπήσει, να μη το δει ο γοργόφτερος, κι από καημό να σβήσει... Μα κείνος που την αγαπά, φωνή δεν βάζει μέσα...Κι αν το ακούσεις χωρίς νου, και συ θα το γνωρίσεις, το σ΄αγαπώ που τραγούδά, και θα μελαγχολήσεις.... Καλημέρα! :))
mariaeyes ότι "ακουμπάει" την καρδιά μς, ποτέ δεν φεύγει! :)) Καλημέρα! :))
Μάνια, υπέροχο ότι έγραψες! :)) Τα είπες όλα με τον πιο όμορφο τρόπο! :)) Σε ευχαριστώ!!! :))
Φαραόνα, χαίρομαι, που έτσι ένιωσε με ένα κελάηδημα! Αυτό σημαίνει πολλά για σένα, κι είναι χαρά μου, τέτοιους Φίλους να έχω! :)) Καλημέρα! :)))
Δημήτρη, η Μαρία τράβηξε το νήμα το σωστό, κι όλο το κουβάρι μετά, παιχνίδι ήταν να λυθεί... Η Μαρία ( φαίνεται το έχουν οι Μαρίες γραμμένο πάνω τους ) εμπνέει! Ναι, δωρεάν , δίχως ψυχής τίμημα, δεν έχει το σήμερα. Μια όμορφη μέρα να έχεις! :))
Μαρία τι μπορώ να πω άλλο από ένα γαλάζιο σε αγαπώ! :)) Σε ευχαριστώ! :))
οι αμαρτίες,
βουτιά της αλήθειας
σε βήματα ανομολόγητα!
καλημέρα και στους δυό σας...:)
καλή βδομάδα!
Οι ανθρώπινες μας αδυναμίες..
χιλιοτραγουδισμένες από τα
αηδόνια.. που την αγάπη εξυμνούν!!
Όλη μας η ζωή.. από την αυγή εως
τη δύση... ένα κελάηδισμα αηδονιού!
Πανέμορφα δεμένο...
Υπέροχοι στίχοι!!
Καλή εβδομάδα**
Γωγώ, πολύ όμορφα το είπες! :)) Καλημέρα! :))
Μαργαρίτα ναι, ο χρόνος σχετικός είναι! :)) Καλημέρα! :))
Καλημέρα.
Μου άρεσε πολύ η δεύτερη στροφή,το δεύτερο κομμάτι του δεύτερου ποιήματος.
Έχω καιρό ν ακούσω αηδόνια.
Καλημέρα! :)) Φαίνεται ταυτόχρονα γράφαμε ο ένας στα σχόλια του άλλου! :))
καλημεραααααααααααααα
δυο ξεχωριστα ποιηματα που θα μπορουσαν να ειναι το ενα η συνεχεια του αλλου..
δυστυχισμενοι αυτοι που διωχνουν τα αηδονια απο τον κηπο τους,οτι κι αν τους βαραινει..
φιλι
** δεν σου ειπα το ξηροσπαστελ με πουλησε..θα ξαναγυρισω στο καρβουνο :) θα σου στειλω ομως την ζωγραφια μου να την γεμισεις χρωματα ναι?? φιλιιιιιι
Νάντια το ξέρεις πως ακούστηκες σαν ένα γλυκό αηδόνι!!! :))))) Καλημέρα! :))
Φεγγαραγκαλιές, σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου. Μα πόσο πρέπει να πονάει κάποιος, για να διώξει ένα αηδόνι;; ! Ελπίζω να τα λέμε! :)) Καλημέρα!
Τι έμπνευση ειναι πια αυτη?? Πόσο γεμάτες είναι οι ψυχές σας απο εικόνες για να μας χαρίζεται έτσι απλόχερα τέτοια ποιήματα..??
Να είσαι καλά, καλή εβδομάδα :)
Roadartist, καλή εβδομάδα! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :))
υπέροχα και τα δύο Νικόλα:)
καλημέρα και καλή εβδομάδα:)
Καλησπέρα και καλή εβδομάδα Νικόλα!
L.N.E
Φίλε Νίκο, παραείσαι ρομαντικός, ακόμα και για τα δικά μου μέτρα...Όμως την ήξερα πολύ καλά την "παλιόγρια", όχι το αηδόνι δεν ανεχόταν, όχι τις γάτες που περιδιάβαιναν τη γειτονιά, αλλά ούτε τις δεκαοχτούρες που κατέβαιναν για λίγα ψίχουλα στο πεζοδρόμιο, δεν άντεχε να βλέπει και να ακούει...
Άσχετο: Πως να πεις για τη Φλόρενς Ναϊτινγκέιλ στο Τaboo: Λουλούδω Αηδονίδη...Καλό ε;(το είπε ένας φίλος κατα τη διάρκεια μιας παρτίδας του παιχνιδιού, περιττό να σου περιγράψω τη φάση...)
Ο φόβος σμίγει με την τόλμη
στην ίδια απόγνωση
χέρια τυφλών
συλλαβίζουν στη νύχτα.
Μαυροφόρα βροχή
κυρά των μακρόσυρτων θρήνων
σκουριασμένη
από τα δάκρυά της
έρχεται και κρούει
την πόρτα...
Κανείς δεν της ανοίγει
μένει στο δρόμο
μόνη
χτυπιέται δαιμονισμένα
στους τοίχους
στα κράσπεδα
απελπισμένη...
Εξαιρετικοί και δύο!
Καλησπέρα και καλή εβδομάδα!
oυφ παλι μαυριλα
αλλα τοσο ομορφη!
καφεδακι παρακαλω.
:)
Ελένη (σταγόνα), σε ευχαριστώ! :)) Καλό απόγευμα να έχεις! :))
Καλησπέρα Ελένη, και καλή εβδομάδα! :))
Αρτάνη, ναι, δεν την ξέρω... :)) Κι από ότι καταλαβαίνω, ευτυχώς! :)) Χμμμ.... Ναι, αυτό θα ήθελα να το δω! (Για το ταμπού λέω. ) :)) Καλό απόγευμα! :))
Ιωάννα υπέροχοι οι στίχοι σου, σε ευχαριστώ που τους άφησες στην σελίδα μου! :))
Την οργή της ενώνει με την οργή της γης
που ακάλυπτη έμεινε.
Μνήμες που γίνανε ποτάμι,
και πνίγει το τώρα στο πριν.
Ούτε ουρανός, ούτε στεριά
να κρατηθούνε πια τα μάτια.
Τα χέρια γυμνά από άλλα χέρια
τον χαμό αγκαλιάζουν .
Κι αυτός παρηγοριά τάζει
στην μεγάλη θάλασσα των ορυμαγδών.
Αλικάκι, καφεδάκι ναι, αλλά και μπισκότα πίτι μπερ με λουκούμι τριαντάφυλλο ( συριανό) , ανάμεσα! :)) Να μην μείνει καμιά πίκρα! :))
Για μένα το λουκούμι περγαμόντο είναι όλα τα λεφτά αλλά περί ορέξεως...
Καλημέρα!
Χμμ.. περγαμόντο είναι εκείνο το πράσινο;; :)) Καλησπέρα !Όλα θα πάνε καλά! :))
Δημοσίευση σχολίου