Σαράντα τετραγωνικά

Σαράντα τετραγωνικά και εσύ...
και πάλι φοβάμαι.
Μην ανοίξεις σε παρακαλώ το ραδιόφωνο.
Στην αγκαλιά σου κούρνιασα.
Σαράντα τετραγωνικά παράδεισο
μόνο για μας τους δυο.
Χαμογελάς πάνω στα γόνατά μου,
στην κουρελού,
και το φεγγάρι σου κλείνει το μάτι.
Μα εγώ το φοβάμαι το φεγγάρι, το άπιστο,
που την ίδια ώρα
το φως του σβήνεται σε πρόσωπα
που έχουν πεθάνει.
Σε δέντρα που τα φυλωματά τους γδυθήκανε,
καρδιές ξεραμένες.
Η φωνή ενός παιδιού
κατοίκησε μαζί με τον άγριο λύκο
στην επιφάνειά του
και τρελαίνομαι να τους νιώθω...
Κλείσε τις κουρτίνες,
τα μόνα άστρα που με ηρεμούνε
είναι τα μάτια σου...
Το μόνο κρασί που μπορώ να γευτώ
δίχως να πικραίνομαι
τα κόκκινα χείλη σου..
Σαν μια πηγή καθάρια
το σώμα σου, το στόμα σου,
που φιλτράρει το αιώνιο
και εκπνέει ζωή!

Το μόνο που χρειάζομαι είσαι εσύ!
Και φοβάμαι μη σε χάσω...