Στην μοναξιά σου είπα, έλα , δες..
Γεμίσανε οι δεξαμενές σου δάκρυα
σκοτάδι ψυχής που δεν ζεσταίνεται πια
από τα όνειρα...
Ξεχειλίσανε και σε λίγο
θα πνιγεί η πόλη των ανθρώπων
που τόσο αγαπάς.
Δεν μπορείς άλλο να βαστήξεις
τα τοιχώματα της καρδιάς σου.
Μία κόκκινη πλημμύρα θα σε σκορπίσει
να βαφτεί ο Ήλιος ζεστός,
στον ουρανό να ανέβει
σέρνοντας την πρωινή του πορφύρα.
Ο χρόνος της απόστασης
γραμμή αίματος θα γίνει, γεφύρι,
και όταν ο μόνος δρόμος για τα μάτια
το να στραφούν στον ουρανό,
μοναξιά μαύρη, συ, θα σβήσεις.
Το κρύο θα φύγει από το στήθος
και τα δάχτυλα κόκκινοι βωμοί της αγάπης
θα σε τυφλώσουν
στο φως ενός αγγίγματος
που πονάει και καίει, ενός άλλου κορμιού,
μιας αγκαλιάς το σφίξιμο.
Φιλί φιλί οι τελευταίες σου ώρες στη γη,
και παπαρούνες θα σε σκεπάσουνε
στο χαμόγελό της λήθης...
35 σχόλια:
Δεν μπορείς άλλο να βαστήξεις
τα τοιχώματα της καρδιάς σου.
Αυτο...
Καλημερα Νικο
Καλημέρα Φαραόνα! :))
σε μένα είπες..
ώρα σου είναι Λενιώ..
να φύγεις..
ταξίδι στερνό..
προορισμός σου το φως..
και μπήκα στο τραίνο..
αγαπάω τα τραίνα..
πέρασα από τη σύραγγα..
ξέρεις..
τούνελ το λένε κάποιοι..
εκεί αντίκρυσα την ευτυχία..
μα ξαφνικά..
επέστρεψα..
σε ένα κορμί..
το δικό μου άραγε;
τι σημασία έχει..
δικό μου δεν είχα ποτέ..
με χώμα ξαναντύθηκα..
και ήταν Άνοιξη..
λίγο πριν την Ανάσταση..
τότε..
που άνθιζαν στους αγρούς..
οι παπαρούνες..
κι έσταζαν στα μάτια μου..
κόκκινα δάκρυα..
Αχ, τι ωραία απάντησε η Ελενίτσα...
αφού έτσι είναι, δεν είναι; Όι παπαρούνες φωνάζουν Ανάσταση και ο τόσος πόνος τότε μοσχοβολά λόγο...
Καλή σας ημέρα!
Πολυ καλο το ποστ.
Οσον αφορα την φωτογραφια σου, πανω στο header ειναι πολυ καλη.
Αλλα αν την εκανες λιγο πιο contrast ρε φιλε, θα ηταν καταπληκτικη.
Οχι με το contrast, αλλα με το gamma.
Στο λεω γιατι το ξερω, εχω τραβηξει μια που μοιαζει λιγο, με πιο κλειστο κλειστρο και κοντρα στο ηλιοβασιλεμα και ειχε βγει πολυ καλη.
Απλα λιγο contrast θελει ακομα.
Βεβαια ...ολα αυτα ειναι αποψη μου.
Μπορει να κανω και λαθος.
Μαλλον λαθος κανω.
Την καλημερα μου.
Τωρα που το σκεφτομαι... μπορει να φταιει η οθονη μου που την βλεπω ετσι την φωτογραφια.
Μπορει η φωτογραφια να ειναι τελεια και εγω να την βλεπω λαθος, απο λαθος ρυθμισεις στην οθονη μου.
Λενιώ σϊωπώ, μα πριν ένα μόνο θα πω. Σε αγαπώ!!! Είσαι μία υπέροχη φίλη! :))
Βασιλική καλημέρα! Ναι, είναι Άγγελος η Ελένη, αλλά δεν θέλει να το λέει... :))
Zero χαίρομαι που σου άρεσε η φωτογραφία! Με παραπάνω κοντράστ, θα έσβηνε ο ορίζοντας , σαν μια τρύπα από φως. Πέρα από τα γράμματα, προτίμησα να την αφήσω όπως τραβήχτηκε... :)) Καλώς σε βρήκα! :))
H μοναξια, αυτη η οικειοθελης φυλακη καμια φορα εχει κατι απο αγαπη..!
Γραφεις πολυ ομορφα, απο την ψυχη σου..!
Καλη μερα να εχεις!
'Οχι...
δεν είναι η μοναξιά
έξω από την πόρτα μου
που με φοβίζει.
Ούτε οι στεναγμοί κι οι θρήνοι
που πιέζουν
τα τοιχώματα της καρδιάς.
Ξέρω καλά
πως μια κίνηση μου
φτάνει
ν'αποδιώξω
αυτούς του εφιάλτες
Δεν είναι ο φόβος μου γι αυτούς
αλλά για την κίνηση
που δεν μπορώ να κάνω.
Σε ευχαριστώ Ηλιαχτίδα! :)) Το ποστ σου υπέροχο! Θα ξανάρθω! :))
Και τι την δύναμη να σε κρατάει έχει, όταν γνωρίζεις... ; :)) Σε ευχαριστώ για τους στίχους σου Ιωάννα. Καλημέρα! :))
"..στο φως ενός αγγίγματος
που πονάει και καίει.."
Ό,τι αγγίζει την ψυχή..
αφήνει ανεξίτηλα σημάδια..
σημάδια ότι έζησε..πόνασε..
αγάπησε..!!
Κι η δική σου γραφή Νικόλα
ξέρει να αγγίζει την ανθρώπινη
ψυχή και να εκφράζει τον
ανθρώπινο πόνο!!
Καλή σου μέρα**
Δεν μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον που δεν σε ακούει. Θα πρέπει το χάρισμα να έχει :)) Σε ευχαριστώ Μαργαρίτα, γιατί πάντα με ακούς! :))
Καλημέρα! :))
και μετα ο ουρανος μου βροχη γεμισε..ολο βροχη και ματωμενα δακρυα..ολο βρεχει νικολα μου..ολο βρεχει..
δεν ξέρω γιατί,αλλά σίγουρα μου δίνει την αίσθηση ότι είναι γραμμένο για τον Ιησού Χριστό...
πολλά φιλιά
Νάντια αντί σχόλιου, για σένα:))
http://www.youtube.com/watch?v=bkEvy-9yVyQ
Καλημέρα Φαίδρα. :)) Το συγκεκριμένο γράφτηκε για μια φίλη, ως σχόλιο σε κάτι που είχε γράψει. :))
Ιδιαιτερα ομορφο..
Καλημερα Νίκο
Σε ευχαριστώ Μαρία! :))
Αυτή η μοναξιά την ώρα του θανάτου που ύπνος λογιέται μέχρι τη στιγμή που θα ανθίσουν παπαρούνες κάτω από το σταυρό Του και θα σημάνουν την ανάσταση!!!
Ανεμοσκορπίσματα καλησπέρα...Κάθε μέρα και κάτι καινούριο γράφεις,κάθε μέρα και κάτι πιο όμορφο...Απορώ από πού κατεβάζεις όλες αυτές τις ωραίες ιδέες, και το βασικότερο,πότε προλαβαίνεις...
Καλησπέρα φίλε Ονίσημε! :)) Είσαι ο Δεύτερος που σκέφτηκε Εκείνον διαβάζοντάς το.. Όπως είπα και στην φίλη Φαίδρα πιο πάνω, το συγκεκριμένο προέκυψε σαν σχόλιο στην φίλη Γωγώ. Αλλά ως ποίημα, στον καθένα έχει κάτι άλλο να πει.. :)) Χαίρομαι που σε βλέπω. :))
Αρτάνη καλησπέρα. Εργάζομαι αρκετή ώρα μπροστά από υπολογιστή, και μπορείς να το θεωρήσεις την.. ξεκούρασή μου! :)) Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
νίκο καλησπέρα
σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου
στο μπλογκ της Γωγως..
ενα μικρο κομμάτι απο ενα
παλιο που εχω γραψει
μαζί με την Tango..
Εμποροι Ονείρων
Φτιαχνουμε όνειρα και μετα τα κομματιάζουμε
Βιτρίνες μ’αυτά διακοσμούμε και μαγαζάκια Ηδονής
Ζωγραφίζουμε πάνω σε μαυρους τοίχους αόρατες καρδιές
Και τις αφήνουμε να αιμορραγούν μέχρι το κόκκινο
να γίνει ένα με το μαύρο...
τα όνειρα μας αστέρια διαμαντένια
πάνω σε μαύρο βελούδο καρφωμένα
τα θωρούμε αλλα ποτε δεν τα αγγίζουμε
φοβομαστε μην τυχόν και μας τσιμπήσουν
και το αίμα που θα τρεξει δεν θα ναι πλέον πορφυρό
αλλα γαλάζιο σαν τις φλέβες στο κορμί μας ...
.............
φτιαχνουμε ονειρα και τα χωρίζουμε στην μέση
σε καλουπια όμορφα τα χύνουμε
υγρό μεταλλο,φωτιά και δάκρυα μαζί
στο μουσείο εκθεματα πολυτιμα
με την επιγραφή
«Ευθραυστον!μην αγγίζετε»
φωτογραφίες τους πωλούντα
μια δεκάρα η μια...’
καλο απογευμα εμπνευσμένο...
Μοναξιά μου, όλα...
Μοναξιά μου, τίποτα...
Αβάσταχτη, αν δεν είναι επιλογή, αν είναι... δικοί σου οι ουρανοί!
Την καλησπέρα μου!
Σκοτεινό αλλά και οι καρδιές συχνά πέρνουνε σκούρο χρώμα
Φιλιά γλυκά ποιητικά
ντύνομαι την μοναξιά απόψε,
να ξεφύγω από κείνους
που αγάπη ψάχνουν ψεύτικη!
καλησπέρα Νίκο μου...:)
"Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει..."
καλησπέρα Νικόλα μου..
τόσο κοντά..
κινδύνεψες να πνιγείς στις φλέβες της
ένιωσες κι ακόμη εκεί βρίσκεσαι
την υπεραιμία αυτή
δεν την υπολόγισες ποτέ
άφθονη σου χαρίστηκε
γιατί από καρδιάς.....
γιατί αφιερώθηκες
Νίκο, καλό σου βράδυ
όμορφα το' χτισες
όπως είπε και κάποιος :
μείνε μόνη μοναξιά, φεύγω
εγώ πάλι την λατρεύω
καλό βράδυ Νίκο
καλημερα :)
kalimera Nikola..
provlima.. den grafi elinika..
xaxaxa..
L.N.E
Μαρία, εσύ όμως σπας το καλούπι, γιατί το μέταλλο το ακριβό ξέχασες. Ραΐζει και κυλά, σταγόνες που χάνονται από την ρωγμή στο άγνωστο, αν άγνωστος μπορεί να ειπωθεί ο χρόνος των ημερών μας. Και το όνειρο ασχημοσύνη μοιάζει. Οι σταγόνες σαν σφυγμός καρδιάς που ασθμαίνει... πόνος να ακούς το όνειρο να δραπετεύει δίχως φτερά, στριμωγμένο σε μικρή ρωγμή. Να το νικάει η βαρύτητα... Μα εσύ καβάτζα έχεις την φωτιά. Και μικρά σύννεφα υδρατμών, τα δάκρυα, ανίκητα ταξιδεύουν ψηλά. Βροχή που λευτερώνει όποιον ομπρέλα δεν βαστάει, όποιον καεί μαζί τους και στάχτη, νεκρή, αφήσει στην ιστορία να κοιτά... Μια ιστορία ύψους και βάθους, θανάτου και ζωής... Κύκλος ατέρμονος, στης ευτυχίας την λεπίδα, να μπορείς να λες Ζω! Κι επειδή εσύ το μπορείς, για αυτό σε αγαπάω! Να είσαι καλά φίλη μου! :))
Ευαγγελία κάποιες φορές η μοναξιά μοιάζει με ένα κουκούλι... έτσι το νοιώθω... Κάποιες άλλες με πηγάδι. Στην πρώτη περίπτωση, θα γίνεις πεταλούδα. Στην δεύτερη, χρειάζεσαι οπωσδήποτε κάποιον να σε βοηθήσει να βγεις, πριν να είναι αργά.... :))
Mariel ακόμα και το φως έλκεται από τις μαύρες τρύπες... Τι μέλει γίνεσθαι, κανείς δεν ξέρει... Λένε πως όταν μία μαύρη τρύπα (αστέρια με υπερβολική έλξη της βαρύτητας ) εκραγεί, μπορεί αυτή η έκρηξη να δημιουργήσει ακόμη κι ένα νέο Σύμπαν.. Πεποιθησή μου πως το σκοτάδι δεν θα υπήρχε δίχως το φως, η αγάπη δίχως πόνο, το πάντα χωρίς τον θάνατο..... :))
Γωγώ καλά κάνεις! Το σκοτεινό ένδυμα είναι και το πιο λαμπερό! Και ξέρεις κάτι; Σου πάει! Είσαι μια κούκλα με αυτό. Εκείνοι χάνουν, εσύ όμως, στο σκοτάδι το φως της ψυχής ευκολότερα διακρίνεις. Σαν φάρος που από μακρυά σου δείχνει τον δρόμο, και στα σίγουρα πας!
Ελένη (σταγόνα), παίρνει λοιπόν κεφάλια η μοναξιά; Ή μόνο φοβερίζει; Ίσως, η αλήθεια που κρύβεται εντός της, τσεκούρι να είναι. Και τα ξερά κούτσουρα, στο τζάκι του χειμώνα να φέρνει να καούν, αφήνοντας μόνο ότι πραγματικά αξίζει... Ότι μπορεί τον χιτώνα της άνοιξης και πάλι να ντυθεί... Ίσως... :))
Δημήτρη, να πνιγώ όχι, να μεθύσω ναι. Αν και υπάρχει συχνά αυτός ο κόμπος στον λαιμό, αυτό το σφίξιμο στην καρδιά, που πνίξιμο μοιάζει.... Σαν ουρλιαχτό λύκων που υποχωρούν - πρωτάκουστο - στην θέα του αίματος μπροστά... Και την ευχαριστώ γι αυτό! :))
Νατάσα, με το στόμα του ενός μιλάνε πολλοί, όπως φαίνεται! Κάμπια είσαι, κουκούλι η μοναξιά σου! Γι αυτό σου λέω, περιμένω τα χρώματα! ;))
Αλίκη, μου έχει γίνει η καλημέρα σου συνήθειο! Και σε ευχαριστώ γι αυτό! :)) Σήμερα δεν έχει καφέ, τσάι πράσινο με μέλι.. Να βάλω;:))
Ελένη μου, η καλημέρα από εσένα σαν ήλιος είναι! Καλημέρα!! :))
Στην μοναξιά σου είπα, έλα , δες..
ασπρους κύκνους χιχι
Καλησπέρα Ασπρο μου φτερό :)
:)) Μη μου πεις πως θα ντυθείς και συ στα άσπρα!;;
οχι!! το ασπρο παχαίνει :)))))))))))))
Δημοσίευση σχολίου