Παραμύθι

Ο θάνατος ήταν πάντοτε ένα μυστήριο. Ένας άγνωστος, πότε θηρίο που κατασπαράζει ανύποπτους διαβάτες, κι άλλοτε φωνή αγαπημένου, που θα σηκώσει στον ώμο του το δισάκι, και θα βοηθήσει τον πεσμένο να προχωρήσει παραπέρα...
Τον φοβόταν τον θάνατο, μα τώρα πια αυτό δεν είχε καμία σημασία. Το σώμα κι ο πόνος ήταν παρελθόν. Κι αυτή ταξίδευε, μικρό πτηνό , καταπάνω στο φως. Είναι τόσο γρήγορη η ψυχή όταν ταξιδεύει προς ότι αγαπά δίχως τα όρια της ύλης!
Το μικρό κορμάκι της είχε σχεδόν γίνει φως, όταν μια σταγόνα κόκκινη, στα μέχρι τότε ανάλαφρα φτερά της, γέννησε μία σκιά συνείδησης στα μάτια της. Προσπάθησε να δει, και το φως άπλωσε σαν φωτεινό νέφος, κι έγινε ουρανός. Δεν πέταγε πια. Βρισκότανε σε ένα κατακόκκινο λιβάδι γεμάτο παπαρούνες.... Στην μέση καθότανε μία πριγκίπισσα με έναν άσπρο Κύκνο. "Υπάρχουν λοιπόν!" Ήταν η δεύτερη συνειδητή αντίδρασή της... "Υπάρχουνε κι είναι εδώ, σε ένα κόσμο αλλιώτικο, διαφορετικό, ανάμεσα στον δικό μας και το φως!"
Κι αν τα σπουργίτια κλαίγανε όπως οι άνθρωποι, αυτή την στιγμή θα είχε γεμίσει δάκρυα χαράς! Ένα μικρό άσπρο σύννεφο, βρισκότανε αρκετά χαμηλά, πάνω από το κεφάλι της πριγκίπισσας.. Κι ο σπουργίτης, αφού έκανε ένα σύντομο κύκλο, προσγειώθηκε πάνω στο μικρό σύννεφο όπου μπορούσε να τα δει και να τα ακούσει όλα καλύτερα. Η πριγκίπισσα καθότανε γονατιστή με τα ξέπλεκα μαλλιά της, και βάσταγε αγκαλιά τον άσπρο κύκνο. "Καλέ μου κύκνε", είπε στο τέλος. "Πως θα ζήσω χωρίς εσένα αν φύγεις; Σε βλέπω κάθε μέρα να έρχεσαι με την ανατολή, και είσαι η παρέα μου μέχρι το βράδυ. Είσαι τα μάτια μου και η ακοή μου, και κάθε φορά μου φέρνεις νέα από τους ανθρώπους, που τόσο τους αγαπώ! Ο κύκνος είχε τυλιγμένο τον λαιμό του γύρω της... Κι έπειτα, ο λαιμός λύθηκε, και ξέπνοος ο κύκνος απόμεινε στα γόνατα της κοπέλας, που ξέσπασε σε λυγμούς σκεπάζοντάς τον με τα μαλλιά της.. "Αχ κύκνε μου, αχ αγάπημένε μου κύκνε! Γιατί να ζήσω χωρίς εσένα, γιατί! " Τα φτερά του κύκνου δεν ήταν άσπρα πια μα κατακόκκινα, είχανε πλημμυρίσει στο αίμα... Και καθώς οι παπαρούνες κουνάγανε τα κεφάλια τους, όλο το κόκκινο λιβάδι έμοιαζε να έχει πάρει το χρώμα του από τον ματωμένο κύκνο.. Το μικρό σπουργίτη κατάλαβε... Η σταγόνα αίμα στα φτερά του, ήταν από τον Κύκνο που βιαζότανε να προλάβει πριν πεθάνει να δει την καλή του πριγκίπισσα... Μαύρισε η καρδιά του μικρού σπουργίτη, και το σύννεφο άρχισε να στάζει πάνω από την πριγκίπισσα και τον κύκνο. Στο τέλος, άρχισε να βρέχει κανονικά, και η νεαρή κοπέλα σήκωσε με έκπληξη το κεφάλι. "Ποιος είναι εδώ, ποιος είναι αυτός που την θλίψη μου μοιράζεται;" Ο σπουργίτης άνοιξε τα γκρίζα φτερά του και πέταξε δίπλα της, πλάι στον νεκρό κύκνο. Η κοπέλα τραντάχτηκε σύγκορμη! " Ένας αγγελιοφόρος των ψυχών!" Φώναξε, και οι παπαρούνες έσκυψαν στη φωνή της τα κεφάλια τους. "Δεν είμαι..." προσπάθησε να πει το σπουργιτάκι δίχως να θυμάται πια τι ήτανε πριν γίνει σπουργίτης... "εγώ δεν είμαι αγγελιοφόρος! " Η κοπέλα απέλπιδη, άσπρη σα τον κύκνο, στράφηκε προς αυτόν και τον σκέπασε με τα μαλλιά της..."Σώσε τον σε παρακαλώ! Έχεις φτερά, μπορείς να τον προλάβεις! " .... Ο σπουργίτης τα είχε χαμένα. "Γρήγορα σε παρακαλώ, δεν έχουμε χρόνο... πρόλαβέ τον! Πέτα, σε παρακαλώ, πέτα! " Δεν το σκέφτηκε άλλο, μεμιάς βρέθηκε στον φωτεινό ουρανό, αναζητώντας έναν κατάλευκο κύκνο...Από δω! άκουγε την καρδούλα του να του φωνάζει... από δω! Και φτεροκοπούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Στο τέλος συνάντησε ένα μεγάλο σμήνος από κύκνους. "Σας παρακαλώ" τους ρώτησε "μην είδατε την ψυχή ενός κύκνου;" Καμία απάντηση. Οι κύκνοι συνέχισαν να πετάνε σαν να μην είχε μιλήσει.

Νικόλαος Παπανικολόπουλος

Σας παρακαλώ.. Ένας γλάρος περαστικός ζύγιασε τα φτερά του, Κοντοστάθηκε. Τι ζητάς Κυρά, είπε στο σπουργίτι, τι γυρεύεις; Τον κύκνο της πριγκηπέσας αναζητώ μήπως τον είδες κάπου; Δώσε μου μια περιγραφή αποκρίθηκε ο γλάρος.. Είναι λευκός; Ήταν απάντησε το σπουργίτι, μα τώρα κόκκινος θαρρώ, βαμμένος μες το αίμα.. Έλα μαζί μου,στη ράχη μου ανέβα και κρατήσου γερά, αντέχουν τα φτερά μου Πες μου τον είδες κάπου; σσσ Σώπασε και πάμε Το σπουργίτι γαντζώθηκε πάνω στο γλάρο Ο θεριεμένος άνεμος τον έκανε δύναμη πολύ να βάζει για να κρατηθεί Η ανάσα του κοβόταν.. Ξάφνου, βρέθηκαν σε μια θάλασσα κόκκινη.. Τι είναι εδώ ρώτησε το σπουργίτη. Εδώ Κυρά θαρρώ πως λένε ότι έρχονται οι ψυχές να πλύνουν τα φτερά τους κι ολόλευκες να γίνουν πριν το στερνό ταξίδι.. Ο γλάρος τσαλαβουτούσε στα νερά. Φώναζε.. Κύκνε μου έλα, γύρισε σε θέλει η πριγκιπέσα.. Σιωπή.. Το σπουργίτι πετούσε στην επιφάνεια της γαληνεμένης θάλασσας. Πρώτη φορά αντίκριζε αιματοβαμμένη θάλασσα κι έμοιαζε τρομαγμένο. Μα να κάτι εκεί στο βράχο με τις πεταλίδες και τα μικρά καβούρια κάτι σαλεύει.. Σινιάλο κάνει η Κυρά κι ο γλάρος πλησιάζει.. Ένας κύκνος ολόλευκος στο βράχο κουρνιασμένος.. Στέκι ο σπουργίτης και ρωτά, είσαι της πριγκιπέσας; Ποιος είσαι εσύ; Τι θέλεις εδώ πέρα στα κόκκινα νερά; Τον κύκνο της πριγκίπισσας αναζητώ, ζωή να της χαρίσει. Είναι στιγμές που έφυγε, πρέπει να πάει πίσω. Εγώ είμαι αυτός που αναζητάς απάντησε ο κύκνος. Δες τα φτερά μου είναι λευκά, ολόλευκα και τώρα άγγελος έγινα θαρρώ δεν πρέπει να γυρίσω. Μα θα χαθεί σε αναζητά, έχει πνιγεί στο δάκρυ.. Γύρνα και πες της πως ζητώ μια χάρη από κείνη κι υπόσχομαι πως θα τη δεις ξανά να σου γελάει.. Έσκυψε το σπουργίτι κι άκουσε τα λόγια του κύκνου που ψιθύρισε σιγά κάτι στ΄ αυτιά του.. Το γλάρο φώναξε γοργά και του΄ πε πάμε πίσω Η ώρα φτάνει δώδεκα και πρέπει να γυρίσω Έφυγαν και χαιρέτησαν κουνούσαν το μαντήλι Μα ένα μικρό χαμόγελο επέστρεψε στα χείλη.. Το μικρό σπουργίτι έφτασε, ο γλάρος κουρασμένος.. Τον βρήκατε; Ρώτησε η πριγκίπισσα, τον φέρατε τον κύκνο.. Έλα σιμά, πλησίασε τραγούδησε ο σπουργίτης Κοίτα της λέει κι άκουσε θέλω να σου μιλήσω Τον κύκνο τον συνάντησα, μου πε να ψιθυρίσω.. Το μυστικό αρχόντισσα που πίσω θα τον φέρει Είναι που έστειλες εκεί πριν απ΄το μεσημέρι Ο ήλιος έστεκε ψηλά κι εκείνος σ΄ένα βράχο Και τα φτερά ήταν στεγνά κι εκείνος πιο μονάχος Μου΄ πε σαν πέσει η νυχτιά να βγεις και να κοιτάξεις Στο παραθύρι του ουρανού τα φώτα όλα να ανάψεις. Το βράδυ φόρεσε κι αυτή σμαράγδια δαχτυλίδια Άναψε όλα τ΄ ουρανού τα αστέρια τα στολίδια Και μια σκιά της φάνηκε πως είδε στο φεγγάρι Ναι ο κύκνος ήταν άγγελος και ήρθε να την πάρει.. Πιο πίσω κρυφοκοίταζαν ο γλάρος κι ο σπουργίτης Η πούλια κι ο αυγερινός μαζί κ΄ο αποσπερίτης Χαμόγελα στα χείλη τους, δάκρυα στη ματιά τους Ο θάνατος νικήθηκε και έφυγε μακριά τους Αγγέλων ήταν πια ζωές κι ακούστηκαν τραγούδια Ψυχές που τριγυρνούσαν και σκόρπιζαν λουλούδια Στην ύλη δεν χωρά χαρά έλεγε το σπουργίτι Μα σαν θα βγάλουμε φτερά ξανά θα ανταμωθούμε Στον ουρανό θα μείνουμε τη γη θα την κοιτούμε Γλάρε μου πάρε με αγκαλιά και πάμε να το πούμε Πως οι ψυχές σαν αγαπούν τον θάνατο δεν ζούνε.. Ο θάνατος δεν ήταν ποτέ μυστήριο Χειμώνας ήταν πάντα που προσδοκά την Άνοιξη Που προσδοκά εμένα Να ανθίσω σαν αμυγδαλιά να γείρουν τα κλαριά μου Την ομορφιά μου να χαρούν κάμπιες και πεταλούδες Τα χελιδόνια να με βρουν και να μου τραγουδούνε Στάλες βροχής να πέσουνε να δέσουν οι καρποί μου Και σαν το απόγευμα θα ΄ρθει να πέσουνε στο χώμα Κάποια ζωή θα γεννηθεί απ΄ τη ζωή μου ακόμα..

Ελένη Γ. LNE