Μια ιστορία μαγική

Μία ιστορία μαγική απόψε θα σας φέρω
και με το φως καντηλιού που σβήνει θα φωτίσω.
Γιατί κοινό ΄ναι μυστικό του κόσμου τα ωραία
για μια στιγμή μες την ψυχή, φωτίζουνε μονάχα.
Δεν είναι φως που σβήνεται στην μνήμη της καρδιάς μας.
Στο άιμα το φέγγος του περνά , ζει στα ονειρά μας.

Ο Κάτω κόσμος ζήλεψε την ομορφιά του Πάνω
κι έστειλε αξημέρωτα, μήνυμα να της πάνε,
κρυφά στην ήσυχη ζωή που κύλαγε, να σμίξουν..
Νύχτα χωρίς πανσέληνο, χωρίς ένα αστέρι
σαν έβγει ο κύρης του φωτός το μυστικό μη ξέρει.

Ο Πάνω κόσμος η Ζωή, ο Κάτω του Θανάτου.
Και σμίξανε πριν την αυγή στην ερημιά του χρόνου.
Γέμισε αίμα η ζωή αδικοσκοτωμένων,
γέμισε μνήμη ο θάνατος, ζωές ερωτευμένων.
Κι ο ήλιος όπου ξημέρωσε, κοκκινοβαμένος.
Το είδε τούτο η ζωή, και στα πουλάκια λέει.
Τραβάτε τραγουδάτε του, μέχρι ψηλά ν΄ανέβει.
Και τον χιτώνα φέρτε μου, με τρόπο να τον πλύνω,
και πριν το γιώμα να κοιμηθεί, και πάλι του τον δίνω.
Και τα πουλάκια πέταξαν της φέραν τον χιτώνα.
Στην θάλασσα τον έπλυνε, μα χρώμα δεν αλλάζει.
Το αίμα που τον λέκιασε την θάλασσα την βάφει.
Τον σέρνει πάνω στα βουνά, στα σύννεφα τον δίνει.
Και μαύρισαν τα σύννεφα, πυρώσαν οι κορφούλες.
Στην γη τον θάβει, τι να δει, φυτρώσαν παπαρούνες.

Κι ο θάνατος που σαν σκιά μονάχος περπατούσε,
τώρα εικόνες της ζωής στα μάτια κουβαλούσε.
Στίχους χαμένων ποιητών , αγάπες πληγωμένες,
όνειρα άνθη μυγδαλιάς, που ήταν μαραμένες.
Μνήμες στ΄αμίλητο νερό, σκιές να τραγουδούνε.

Και από τότε στην ζωή, ο θάνατος κουρνιάζει,
κι όποιος στον θάνατο κατοικεί, βαριαναστενάζει.
Δύο εραστές που σμίξανε και πια δεν ξεχωρίζουν
ταιριάξανε οι δρόμοι τους και μας κλωθογυρίζουν.