Απόψε κατάβαση έκανα, στον Άδη,
γνωστούς π΄αγάπαγα
και γίνανε σκιές να ανταμώσω.
Αντανάκλαση από τα μάτια σου
στο ποτάμι του ερέβους με καλέσανε.
Μουσική από βιολί
ταξιδέψαν στις σκέψεις μου,
πνοές ξέπνοες λυμένες στον άνεμο.
Όλες σκόρπισαν, σαν την πλούσια κόμη
νήματα που βυθίστηκαν στο νερό.
Στον Άδη θα έμενα για πάντα.
Μα ύστερα θυμήθηκα το φως που ντυνόσουνα
τις νύχτες που δεν είχε φεγγάρι.
Και όπως όλα τα όμορφα όνειρα,
πάει, πέταξε κι αυτό.
Στον ποταμό φαίνεται μπήκα τελικά,
γιατί εδώ ξύπνησα, μόνος μου,
αγκαλιά με το κορμί του κανένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου