Άνεμε τρελέ

Άνεμε τρελέ, που τ΄άρωμά της φόρεσες άθελά σου, που στα μαλλιά της σαν χέρι που αγαπά κατοίκησες, άνεμε τρελέ παραλογισμένε, της πεθυμιάς η ταραχή τον δρόμο σου σφάλισε... Και τώρα ματώνεις τα ξεμανταλωμένα παντζούρια στους τοίχους του ονείρου που κατοικεί. Υδάτινοι τοίχοι, κύματα που απειλητικά ορθώνονται μπροστά από το είναι σου, σε κάνουν, άνεμε που πέτρα ήσουνα πριν και άμμος ο προορισμός σου, λωλό, τον σίγουρο χαμό σου να ζητάς στην αγκαλιά της!