να ήμουν η μοναδική Θεατής
της νυχτερινής σου συμφωνίας,
σε εβένινο βιολί
το κορμί μου να συνθέσεις
με βελούδινα όγδοα
τα χείλη μου να ποτίσεις,
να είσαι το δοξάρι
των ευλύγιστων χορδών μου.
_ to my nocturne dreamer_
το κορμί σου
ξύλο νοτισμένο
σκεπασμένο με βρύα
να τεντώνεται άφησε,
τις νότες τις πιο γλυκές
και τις πιο δυνατές
να λευτερώσει να ζητά;
Δέντρο δεν ήσουν.
Tα δέντρα έχουνε ρίζες,
και οι ψίθυροι των ερώτων
χαραγμένοι είναι
στους κορμούς τους,
μυστικά ακουμπισμένα
για μια εποχή
στα φύλλα τους
που κιτρινίζουν και πέφτουν.
Η μουσική η δική σου
βαθύτερα πηγάζει
από τον ξύλινο κορμό σου
που σιγοαναπνέει,
τις χορδές του
αγγίζοντας απαλά.
Σε κάθε άγγιγμα
κοκκινίζει το δωμάτιο,
πρασινίζουν τα μάτια,
με το γαλάζιο σμίγουν
του ονείρου
που ακοίμητο
με το σπαθί κεφάλια κόβει,
στον δρόμο για χώρα άλλη,
ανάξιων εραστών .
Φωλιές
που πια δεν κατοικούνε πτηνά,
και μια ζάλη
από σφίγκες που λευτερώνονται
μέσα
από το ψεύτικο στόμα τους...
Κι ύστερα, σϊωπή πάλι,
και πάλι οι νότες
του γαλάζιου οργανοπαίχτη...
Στα χέρια του σε βαστά
βιολί ερώτων
που όσο το μαθαίνεις
καλύτερο γίνεται,
και το χαμένο δοξάρι του
ψάχνει....
Και δίχως τρόμο,
στην ύστατη στιγμή
του πόθου,
με το κόκκινο από το αίμα
σπαθί,
την κόψη στις χορδές σου
αγγίζει...
Κι οι χορδές αντέχουν...
Δεν κόβονται..
Κι η μουσική αρχίζει.
Για σας μόνο, τους δυο!
Και μακάρι να μπορούσα
τον ήχο αυτής της μελωδίας
να ακούσω,
που τα μάτια τυφλώνει
από πόνο βαθύ, εσωτερικό,
και νεκρώνει κάθε σκέψη,
τομάρι άδειο,
χαλί
για να περπατάνε οι αισθήσεις!
Μα ανάξιος είμαι θαρρώ,
κι αποχωρώ.
Πριν την κοφτερή όψη
του σπαθιού γευτώ
κι άψυχος μείνω...
Πεταμένος
στους πρόποδες του βουνού
όπου πατάς,
και μαζεύονται τα σύννεφα
κόκκινο να πάρουν
από τον πόθο σου
το αίμα να βάψουν,
βροχή σε τόπους έρημους
των ανθρώπων.
Όσων ακόμα Υπάρχουν...
14 σχόλια:
Μήπως έτυχε χθες να κοιτάξεις
τον ίδιο ουρανό με μένα;
Στους δακτύλιους που είχε
χαράξει με την ανάσα της η Αφροδίτη
γύρω απο το ξέφρενο αστέρι ,
κρύβονταν οι ξεκουρδισμένες νότες
μήπως έτυχες χθές να οσφριστείς
το νερό που έβγαινε μέσα απο
το κόκκινο χώμα;
στούς πόρους του που είχαν γιομίσει
απο τις στάλες της Κυρα-Βροχής ,
με αυτούς κάποτε βάφαμε τα πρόσωπα
μας με το χρώμα του έρωτα,
αφημένες ήταν
χορδές σκουριασμένες
Μα μην μιλάς,
Μην μιλάς γι’αυτά που είμαστε,
Μην μιλάς γι’αυτά που παρασύρθηκαν απο παλίροιες και αθέλητες καταιγίδες
Μόνο, αν θες, κάπου – κάπου να παίζεις
εκείνη την μελωδία,
και να με σκέφτεσαι..
Θα με σκέφτεσαι;"
νίκο σε ευχαριστώ
:)
Μια καλημέρα όμορφη
και μελωδική
:)
Τι άλλο ; Δεν χορταίνω να σας διαβάζω !!
Καλη ημέρα !
Yπέροχο Νίκο..
Η Μύριαμ παντα γεμιζει εμπνεύσεις..
Ποτέ δεν κατάλαβα
τι τις χορδές τόσο οικίες έκανε.
Σκουριασμένες λες, ξεκουρδισμένες.
Αγαπημένες λέω...
Και ναι, σε σκέφτομαι!
Ιδίως τις ώρες της πιο μεγάλης μπόρας
ή ... της πιο μεγάλης σιωπής.
Όταν ξεχειλίζει από Αγάπη η ψυχή,
στο τρύπιο μυαλό μου
ακούω τις νότες να στάζουν,
το αίμα σου να μου μιλάει.
Γλυκιά μελωδία
που μόνο παλιός αγαπημένος
την μπορεί.. :))
Μύριαμ, εγώ σε ευχαριστώ. Γιατί είσαι σα σπάνιο αγριολούλουδο, από εκείνα που μπορούν να φυτρώσουν ακόμα και σε ελάχιστο χώμα, στη χαραμάδα ενός τοίχου ή ενός απόκρημνου βράχου. Αγριολούλουδο που με την πρώτη ματιά, το λατρεύεις, το αγαπάς, και δεν θα ήθελες ποτέ να το πάρει ο άνεμος ή να περάσει ο καιρός του. Σαν στο μικρό κορμάκι του να έχει φωλιάσει η Άνοιξη, και μαζί με αυτό θα φύγει και κείνη!
Αγριολούλουδο που δεν πίνει νερό, μα αίμα, μνήμη, πάθος.. και το κάνει στα μικρά πέταλά του μυρωδιά και χρώμα, το κάνει το πιο αληθινό και όμορφο "τώρα". Ένα "τώρα" που δεν ανταλλάσσεται, δεν χαρίστηκε από κανέναν, και δεν θα μπορούσε ποτέ να χωρέσει σε ένα βάζο. Ένα μεγάλο λαμπερό αυθύπαρκτο "Τώρα"... Σε ευχαριστώ λοιπόν! :))
Ιφιγένεια χαίρομαι που μοιράζεσαι μαζί μας, κρασί και άρτο ;)) Σε ευχαριστώ!
Μαρία το δώρο της Μύριαμ με την οσμή του νοτισμένου ξύλου και τις υπέροχες χορδές που μεθούνε με τους ήχους που βγάζουν στο άγγιγμά τους... Αυτό φταίει! :)) Ναι, η Μύριαμ είναι ένα από εκείνους που θαυμάζω, όχι μόνο για την τέχνη της γραφής, μα και για την αυθεντικοτητά της... :))
Υπαίθριοι δημιουργοί, στου ουρανού το ξέφωτο , κι οι δυό
σας ,μοναδικές ερωτικές συμφωνίες
χαρίζετε σε μας τους ενδεείς, και διψασμένους ακροατές σας .
Ευχαριστώ
http://Isminy.pblogs.gr
YΓ΄: Αυτό το ραβασάκι που να το στείλω ;
Νικόλα ( μας)
Ποιητή του στοχασμού
του Έρωτα και του καημού
της καρδιάς μου ανιχνευτή
του ονείρου οδηγητή
του στίχου εσύ τεχνίτη !
Τι λόγια νά βρω να σου πώ ;
μόνο μπορώ να σιωπώ&.
και πώς να σε δροσίσω ;
το δάκρυ μου αλμύρισε
ροδόσταγμα που σούχα φυλαγμένο .
Να σκαρφαλώσω σκέφτηκα
στη μυγδαλιά
μια χούφτα άνθη της να σου χαρίσω.
Μα είναι αψηλά δεν φτάνω
μα τόσηδούλα είμαι εγώ
Και πως να σε αγγίξω ;;;;
Νικόλα ,κάτι εσύ κάτι η Λενιώ μου και κάποιοι άλλοι μου αγαπημένοι, τελικά θα με πείσετε ότι είμαι μια ανεκδιήγητη αχάριστη.
Γιατί αχαριστία είναι να κρατιέσαι από την αγάπη της ανάμνησης για να ζήσεις , και να μην σου αρκεί η ανθρώπινη αγκαλιά του
σήμερα που σου ανοίγεται αδολα κι απλόχερα και ολα Άνοιξη τα κάνει . Είναι πολύ ωραίο αυτό που μου μεταδίδεις κι ανέλπιστο για τον "κεκκλεισμένων των θυρών " παράδεισο μου....
Σε ευχαριστώ καλέ μου, σου εύχομαι απο καρδιάς νασαι καλά κι αστείρευτη η πηγή της έμπνευσής σου να μένει...
ο/η Isminy Isminy έγραψε
στις Τετάρτη, 12 Μαρτίου 2008 6:31 μμ :
Θαυμάζω το ερέθισμα..
την έμπνευση θαυμάζω
και σιωπώ..
Γίνεται.. ναι..
όλα.. να θέλεις μόνο..
αρκεί..
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου και στους δυο σας!!!
L.N.E
Ισμήνη τα λόγια σου με τιμούν , σε ευχαριστώ και για το ραβασάκι! :)) Μα πιο πολύ από όλα σε ευχαριστώ που Είσαι Εδώ! :)) Την αγάπη μου! :))
Ελένη μου, αχ Ελένη! Σιωπηλή εσένανε δε θέλω.. Τα αστέρια σου χρειάζομαι, έναν χάρτη του ουρανού σου... Ξέρω πως έχεις τον χάρτη, αστέρι αστέρι, μέρα και νύχτα τον σχεδίαζες. Με χαμόγελο, με δάκρυ... Όχι εσύ δεν πρέπει να μένεις σιωπηλή, την φωνή σου χρειάζομαι! :)) Την αγάπη μου! :))
Καλημερα Νικολα Υπεροχο ποιημα
Σε ευχαριστώ Γιώτα! :)) Καλή σου μέρα!
πας
έρχεσαι
μια σε βρίσκω
μια σε χάνω
μετά από σκέψη πολύ (χαχαχα) αποφάσισα.. να μιλήσω..
άκου λοιπόν:
Στο τραπέζι που κάνατε, πρόσκληση δεν είχα..
ακάλεστη ήρθα και είδα..
το σύννεφο είδα κρυφτό να παίζει με το φεγγάρι..
τη βροχή είδα να ασημώνει τις λεύκες..
τον άνεμο να ξεσηκώνει επιθυμίες..
τα χρώματα της ίριδας να βάφουν τον ουρανό..
μου βάλατε κρασί να πιώ.. κόκκινο γλυκό..
κι ένα πιάτο στο τραπέζι γεμάτο έρωτα, να χορτάσω..
μα ο Δείπνος Μυστικός..
Κι εγώ Ιούδας..
πρόδωσα..
την πρόθεση του ονείρου
που σκιτσάρατε στο ρούχο μου..
L.N.E
Nικο μου
κυκλοφορουν τα ποιηματα σου σε βιβλια?
Γιατι θα με τρελλανεις.Γραφεις παρα πολυ ωραια!
Για πες και αν ναι ,που το ευχομαι,που μπορω να τα βρω?
φιλι
Κάτι έχει αλλάξει, η ποίηση ενώθηκε χωρίς καμία διάσταση... αντιθέτως υπερέχει σε στιγμή έκφρασής της με τη σημειολογία προηγούμενων εκφράσεών της...
Η εκφραστικότητα βρήκε ανταπόδωση για χάρη ρυθμικών ιδιοτήτων της γραφής...
Ομοιογένεια και δημιουργικότητα εξαιρετική.
Χάρηκα πολύ με όσα ανάγνωσα...
Πώς να ευχαριστήσω, από τα καλύτερα ποστ...
Την καλησπέρα μου!!
Νατάσα έχεις δίκιο. Και δεν είμαι ούτε εκεί, ούτε εδώ... :))
Ελένη, ναι, έτσι σε θέλω, να απλώνεις τον λόγο σου σαν ουρανό και να με σκεπάζει! Που ξέρεις;Ο Ιούδας μπορεί να ήτανε ο πιο αγαπημένος μαθητής του Ιησού.. Αυτός που το βάρος έπρεπε να σηκώσει, για να ολοκληρωθεί ο Λόγος..
Μπορεί Ιούδας να μην είσαι, αλλά το ίδιο απαραίτητη μου είσαι πάντα! Να σε ακούω μόνο μου αρκεί! :))
Φαραόνα όχι, δεν έχω καν σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο! :)) Μου αρκεί αν τα μοιράζομαι με σας, τους φίλους... Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο από μόνα τους. Αυτό που τα κάνει να έχουν κάποια αξία, είναι μόνο το μοίρασμα, εσείς! Όπως μου αρέσει επίσης να σας διαβάζω! :)) Αν δεν ήσασταν εσείς, δεν θα έγραφα.Την αγάπη μου! :))
Surrealist σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Μου αρέσει που σχολιάζεις πάντα αναζητώντας εκείνον τον μίτο, δίχως να προσπερνάς.... :))
Δημοσίευση σχολίου